भूल

n now i started feeling something. after around 2 hrs.

असं हळूच सुई टोचल्याच जाणवलं. आणि मग हळूहळू संवेदना न जाणवण्याची संवेदना पसरत गेली. i mean sensation हळूहळू 'जात' आहे असे sensation येत होते. एकेक करत आजूबाजूचे स्नायू बधीर होत गेले. आणि मग तो गालाच्या आसपासचा, वरच्या ओठाचा अर्धा भाग बधीर झाला.

डॉक्टर म्हणाले "चूळ भर". ग्लास तोंडाला लावला तर काहीच जाणवेना. पाण्याची टेस्ट कळली पण तो थंडावा, तो गारवा , तो पाण्याचा नेहमी जाणवणारा स्पर्श कळलाच नाही.

खरं तर पाणी म्हणजे सर्वात बेस्ट liquid ! आणि अगदी perfect गार असेल तर मग दुसरे काहीच नको.

"पुरेपूर कोल्हापूर" मधलं पाणी, घराच्या माठातलं पाणी, आजोळी विहिरीवरून पाणी आणताना ओंजळीतून पिलेलं अगदी पहिल्या धारेचं पाणी, किंवा गोव्यात mineral water च्या obsession मध्ये रिचवलेल्या कितेक बॉटल्स मधलं पाणी, bike वरून पावसातून येताना तोंड "आ" करून पिलेलं virgin पाणी. हे सगळ आठवलं.

ती just पाण्याची टेस्ट नव्हती तर तो स्पर्श, तो feel होता पितानाचा. तोच missing होता आता. आणि आता तो स्पर्श देणारे ओठच बधीर झाले होते.

just because of that 7.3 cc anesthetic liquid.

Anesthesia - The condition of having sensation(including the feeling of pain) blocked or taken away.

This anesthetic prevents the sensation going towards brain.

म्हणजे काय तर शेवटी स्पर्श म्हणजे neural veins ने पाठवलेले सिग्नल्स.

स्पर्श होतो , स्पर्श कळतो असं काही नसतं. signals transmit , receive होतात हेच खरं. जसं number dial केला कि कोणाला तरी फोन लागतो तसं.

म्हणजे ओठाजवळच्या nerve ने 'x7df4' सिग्नल पाठवला कि समजायचं कि हा विहिरीच्या पाण्याचा स्पर्श आहे. "k155" असा सिग्नल आला कि मेंदूने समजायचं कि दुसरे कोणते तरी ओठ user च्या ओठांना स्पर्श करत आहेत. As simple as that.

Science sucks this way.

म्हणजे

तुम्ही जे पाहत आहात ते just RGB values चे pixels आहेत. आणि शेवटी colors म्हणजे पण just waves ! so आपण 'बघतो' म्हणजे काही विशेष करतो असं नाहीये. अनेक waves ला डोळ्यातील sensory nerves interpret करतात आणि मिळून एक सिग्नल तयार होतो. तो जर जुन्या एकाद्या saved सिग्नलशी match होत असेल तर कळत कि आपण google webpage बघतोय.

त्यामुळे तसेच सिग्नल्स तयार करता आले आणि मेंदूला पाठवले तर मोरपीस डोक्याला लावलेला कृष्ण प्रत्यक्ष दिसला असे कोणतीही मीरा म्हणू शकेल.

तसाच same सिग्नल जर taste-buds ला परत दिला तर octopus च्या शेपटीची चव परत मी चाखू शकेल.

चायला इतक्या मस्त भावनांच्या मागे शेवटी असे रुक्ष electronics !

उगाच science शिकलो असं वाटलं. हे सगळं माहिती नसतं तर किती बरं झालं असतं. स्वतःच्या senses चे गोडवे गात बसलो असतो मी.

गोष्टी माहिती नसण्याचा आनंद वेगळा असतो. मागे ओढलेली खेळण्यातली गाडी इतकी पुढे कशी काय जाते ? याच कुतूहल लहान मुलाला जास्ती असते . एकदा का त्याच्या मागचे "spring tension" त्याला कळले कि त्याचा रस जातो. आता मृत्यूच उदाहरण घ्या. आता मृत्यू अचानक आहे , अनाकलनीय आहे म्हणून त्याच्या बद्दल इतकी उत्सुकता आहे. पुढे जाऊन कोणी जर काही formula काढला शोधून Death-Date calculation चा तर मृत्यू मधला रस पण जाईल लोकांचा.

neways. पण एकूणच आदर वाढला स्वतःच्या शरीराबद्दलचा.

(अंकुर ला फोन केला. त्याला paralysis झाला होता. फोन उचलला नाही त्याने. कसा आहे तो काय माहित. मनात विचार आला 'आपले पण senses असे गेले तर ?'. अंगभर सणक गेली एक. )

अजूनही दुसरयाच दुःख feel करू शकतो म्हणजे मन बधीर नाही झालाय अजून...

good that i am still feeling something. from around 25 years.

Same Pinch

'रात पश्मीने की' च्या 'मेरा ख्याल है' मधे गुलजार म्हणतात....

"...उम्मीद भी है, घबराहट भी की अ़ब लोग क्या कहेंगे, और इससे बड़ा डर यह है कहीं ऐसा न हो की लोग कुछ भी ना कहें !! "

जितका प्रभाव गुलजारचा आहे तितकाच मृणालचा पण :D

No Parking !

मग दिवसभर ती प्राजक्ताची चुकार फुलं तुझी आठवण करून द्यायचे...

रात्रि मुद्दामच तुमच्या कुंपणालगत माझी गाड़ी पार्क करायचो मी. रस्त्यावर डोकावणार्या प्राजक्ताच्या बरोबर खाली... सकाळी मग प्राजक्ताच्या नाजुक, ओलसर फुलांचा सडा पडायचा रस्ताभर. माझ्या गाडीवर पण त्यांचा नाजुकसा थर जमायचा.
तुझ्या वाढदिवसाला लावलेला तो प्राजक्त , रोज त्याला पाणी घालताना पुसटशी दिसणारी तू आणी त्या फुलांचा माझ्या गाडीवर होणारा ओलसर स्पर्श !! इतकाच काय तो संबंध आपला !
अणि दिवसा-आड़ न चुकता तुझे बाबा मला शिव्या घालत माझ्या गाड़ीतली हवा सोडून द्यायचे... मग उशीर झालेला असुनही मी गाड़ी पुढच्या चौकात ढकलत न्यायचो. गाड़ी न पुसता, फुलं तशीच ठेउन, प्राजक्ताच्या मंद गंधात गाड़ी रेटत रहायचो.

आणि मग कधी गाडीला किल्ली लावताना एखादे फुल शेजारी हसत असायचे...
कधी वेगात निघालो तर स्पिडोमीटरच्या बाजूला कोपर्यात एखादे घाबरून बसलेले असायचे...
कधी एखादे फुल किक मारताना दुखावालेले असायचे...
निवांत कधीतरी मागच्या सिट वर पडून रहायची काही फुलं...
अणि कधितर मागचं सिट काढलं की त्याखाली पण "Surprise !!" म्हणत हसणारी काही फुलं सापडायची.... जिथवर पोहोचू शकणार नाहीत असं वाटलेलं तेथेही गुपचुप पोहोचलेली असायची.....
फुटरेस्ट, साड़ी-गार्ड मधे कुठेकुठे वेलबुट्टी सारखी सजुन बसायची काही फुलं.....

मग दिवसभर ती चुकार फुलं तुझी आठवण करून द्यायचे ...
तुमच्या 'नो पार्किंग' मधे गाड़ी पार्क केल्याचे हे फायदे...

नाहीतरी मनाला तरी कुठं कळतं स्वताला कुठं 'पार्क' करावं ते !!!

...अतीच! हे म्हणजे काहीही ..

कधी कधी खुप बोलायची उबळ येते. अगदी किती बोलू - किती नको असं होतं अशावेळी. मग लिहितो काहीतरी ...........

असं वाटतं की तुझ्याशी नुस्तं बोलत रहावं. जगातली जितकी मूळाक्षरे आहेत त्या सगळ्यांची Permutations & Combinations होउन जितके शब्दं तयार होतील ते सगळे सांगावेत तुला. Dictionary मधे असणारे - नसणारे, अर्थपूर्ण-अर्थहीन, लहान -मोठे, साधे-जोडाक्षर, veg-nonveg -अगदी सगळे शब्दं तुझ्याशी बोललेलो हवं मी. असा एकही शब्दं नको की जो तू माझ्याकडून ऐकलेला नाही. आणी ते सगळे शब्दं माळुन तयार होणारी सगळी वाक्यं पण.... निरर्थक - प्रश्नार्थक - उद्ग़ारवाचक- अर्वाच्य अगदी सगळी सगळी वाक्यं तुझ्याशी बोलाविशी वाटतात. तोंडदुखेपर्यंत, कान फाटेपर्यंत किंवा bore होउन चक्कर येइपर्यंत.
मला पहायचय तुला माझे शब्दं झेलताना. रंगीबेरंगी बुरखे घालून आलेले शब्दं, latest fashion करून आलेले शब्दं, कधीकधी उगीचच आलेल्या या सगळ्या शब्दं-जंजाळात न अडकता त्यात 'मला' शोधणारी 'तू' मला बघायचिये....

माझ्या सगळ्याच क्षणांना तू साक्षीदार हवीयेस. जेवताना मिठाचा खडा लागला तरी तू समोर जेवत असावीस माझ्या, गाडीची किक तुटेल त्यावेळी कळवळताना तू मागे बसलेली हवियेस. तुझ्या केसांच्या गुन्तावळीत पांढरा केस सापडला तर तूच हवियेस मिश्किल हसताना. समोर. घाईघाईने ऑफिससाठी आवरताना तू समोर आलीस की तुझ्या गंधाने भारलेले, तुझ्याच अवतीभवती घुटमळनारे-रेंगाळलेले क्षण हवेत मला. माझ्या अंगावर राहिलेला तुझा चुकार केस ऑफिसमधे सापडला की सरलेली रात्र आठवताना मला तू हवियेस समोर - लाजलेली . पहिल्या पावसाचा पहिला शहारा अंगभर फुलायच्या आधीच तू शहारून मला चिकटलेली बघायचिये मला. रात्रि दचकून उठलो की शेजारी हलकेसे हसू ओठांवर ठेउन शांत झोपलेली तू हवीये. एकुनाच्या एक क्षण Share करायचेत मला तुझ्याशी. अगदी निमिषाची पण वाटावाटी...


सगळे स्पर्श मला तू असताना अनुभवायचे आहेत. पोटातल्या बाळाचे मंद ठोके, त्याच्या नाजुक हालचाली ऐकताना तू हवियेस. त्याच्या जावळाचा स्पर्श, त्याच्या लहानग्या बोटांन्ना हात लावताना तू हवियेस सुजलेल्या डोळ्यांनी माझ्याकडे कृतार्थपणे पहाताना. दात येतानाच्या लाळेचा स्पर्श, त्याचा दुधाळ वास मला अनुभवायचाय तुझ्या बरोबर. कपाळावरच्या पहिल्या काही आठ्या, पहिल्या काही सुरकुत्या उगवताना तू हवियेस बरोबर माझ्या.खोकल्याची मोठी उबळ आली की पाठीवर तुझाच हात हवाय मला.सगळे गंध, सगळे स्पर्श अनुभवत असताना तू हवियेस मला बरोबर.

घडून गेलेले पण क्षण तू माझे बोट धरून जगुन आलेली असावीस किंवा घडुशी वाटणारी सगळी स्वप्नं बरोबरच बघितलेली आपण. तू येण्या आधीच्या सगळ्या आठवणी पण तुला ओळखत असाव्यात. भीमाशंकरच्या जंगलातल्या शेवाळलेल्या कातळांपासुन तर अंग बधिर करणार्या प्रवासाच्या आठवणी, दहावी 'अ'च्या मागुन तिसर्या -खिड़कीजवळच्या, गुळगुळीत बेंच पासून तर ४ पांघरुणं घेउन काढलेल्या आजारपणाच्या आठवणी. माझ्या सगळ्याच आठवणी तुझ्या ओळखिच्या व्हाव्यात.
'माझं' सगळच आयुष्य 'आपण' म्हणुन जगायचय मला ..........

--------------
...अतीच.... जास्तीच.... उगीचच... फ़ुकटच...लैच बिल झालं ......हे म्हणजे काहीही झालं आता ...
एक वेळ एखादं 'अनाहत' बेट मागायचं किंवा मस्त Audi/BMW कार मागायची, निळ्याशार बीचला लागुन बंगला मागायचा एकवेळ. अगदीच हे नाही तर गेला बाजार MacBook/iphone, भारी Bike, Plasma टीवी तरी...
हे काय शब्दं, गंध, स्पर्शं यांचे डोहाळे ?

अंतर !

तो : नाही जमत मला हे आता. मी काय मशीन आहे का ? आत जा आणी सैम्पल घेउन बाहेर या. नाही होत माझ्याने हे आता. त्याच त्या "test cycles" परत आणी "Counts and Mobility" च्या Details चे रिपोर्ट्स. नाही एइकायचाय score मला तो. प्लीज ग ! काहीच imagine होत नाही आत गेल्यावर. अगदी कर्तव्य म्हणुन पण करता येत नाही ते....
ती : ऐक ना ... माहितीये रे मला. आता इतक्या टेस्ट केल्यात अजुन एकच ... may be यावेळी Counts वाढलेला असेल... हे magazine घेतोस ?
तो : कशाला चेष्टा लावालियेस आता ? u know that !
(ती वाकून magazin खाली ठेउन देते ... आणी त्याच्या कड़े बघत)
ती : आपल्याला फ़क्त 1 हवाय रे. शेवटपर्यंत पोहोचनारा. healthy ! फ़क्त एक सगळं अंतर पार करून जाणारा... आठव ना मी जवळ असतानाचे सगळे क्षण...अजुन एकदा...
तो : (हसून) सगळं अंतर पार करणारा.... जवळ-लांब असं कधी वाटलंच नव्हतं ग कधी... आताच काय ते "अंतर" कळतयं..कसं सांगू तुला काय काय आठवतं मला आत गेल्यावर....

( आणी आत जातो ..)

कसं सांगू मी तुला काय काय आठवतं ते ... अगदी सगळे क्षण न क्षण आठवतात, त्याच्या आजू-बाजुच्या गंधा- स्पर्शा सकट.. तू खरच जवळ आहेस की नाहीस असा भ्रम होणारे ते क्षण ...

पहिल्यांदा सोडायला आलीस Airport वर ... जसं जसं departure जवळ येत होतं तशी तशी हाताची तुझी पकड़ घट्ट होत गेलेली.. जाणवन्याइतपत! आणी अगदी आत जायच्या वेळी, टपोरे डोळे तुझे -अगदी सांडायच्या बेतात. कोणत्याही क्षणी मिठीत येउन "नको जाऊ " म्हणशील असं वाटलेलं. तेव्हढ्यात सोडलीस तू पकड़ हाताची आणी खाली वाकलिस Documents check करायचं नाटक करून.. दुसर्या मिनिटाला वर पाहिलस.. आणी डोळ्यातलं सगळं आभाळ निरभ्र झालेलं ... मिठी न मारता, ना काही बोलताही केवढा धीर दिलास तू मला .. अगदी आता वाकलिस ना magzin ठेवायला आणी दुसर्या क्षणी normal झालीस तसं. आता हेच सगळं आठवतं ग ...

पहिल्याच Airport वरून लगेच फोन लावला तुला. 1000 मैलांचं अंतर ते अर्ध्या रिंग मधे फोन उचललास. थोडा वेळ काही बोललोच नाही आपण. मधे होतो मी journey च्या. धड ना तुझ्यापासून खुप लांब ना धड तुझ्या बरोबर...काय बोलायचं असतं अशावेळी ते पण माहित नव्हतं. फ़क्त इतकाच कळत होतं की अंतर वाढतय. काहीतरी बोलत होतीस पण मला सोडल्यावर रात्रभर झोपली नाहीस हेच जाणवत होतं त्यातून... १००० मैल काय किंवा २०००-५००० काय? अंतर तर होतच...

तिकडं पोचल्यावर पहिला फोन बूथ पाहून लगेच फोन केला. सावरली होतीस तोवर. अन एकदम तुझे प्रश्न सुरु झाले.. 'कशी झाली journey?', 'हे कसय ते कसय', 'कसा वाटला पहिला वारा तिथला?' 'थकलास का ? jetlag का ?' अशा वेळी काय विचारावं ते अजुनही माहित नव्हतं तुला अणि मला पण 'अशा' प्रश्नाला उत्तरं देणं खुप सोप्पं होता त्यावेळी. किती बोलू, किती नको असं झालेलं.. अणि मग अचानक लक्षात आलं की कितीही बोललो तरी दुसर्या क्षणी जवळ नाही येणार आहोत आपण. मग आलेला तुझा बहर अचानक ओसरला. शांत झालीस एकदम. मग मीच काहीबाही बोलत राहिलो. अंगाला वारा झोम्बत होता, तोंडातून धूर निघत होता. पण कितीही झालं तरी लगेच तुझ्या श्वासांची ऊब मला मिळणार नव्हती. दोघं नविन शहराबद्दल बोलत होतो पण अजूनही आपल्या गावातली धुक्यात हरवलेली गल्ली-बोळं हिंडत होतो. 'DownTown' सांगताना दोघांना नदीपलिकडली कॉलनीच आठवत होती, अगदी प्रत्येक वळणावरच्या खुणांसकट.

मग मी तुला कधीही, कुठेही फोन करायचो. दिवस-रात्र काही कशाचं भान नसायचं. मी लख्ख उन्हात तुझ्या चंद्राच्या आठवणी एइकयाचो. बाहेर snow पडत असताना तू घामेघुम होउन "छत्रीचा रंग कोणता घेऊ? " विचारत असायचीस. शांत रात्रि तू पाउस पडताना एइकावायाचिस मला. स्वतः तयार केलेली करपलेली पोळि खात असायचो अणि तू पूरण-पोळि वर तुपाची धार सोडताना माझी आठवण झाली म्हणुन कस्नुशी झालेली. २-४ शाली अंगावर घेउन, कुडकुडत शेकत बसलेलो मी अणि तू चिम्ब होउन आलेली, ओलेत्यानेच मला चिडवत बसायचिस. एकमेकांच्या ॠतुंची वाटावाटी करायचो आपण. त्यावेळी पण कधी अंतर असं वाटलच नाही...

Gallery च्या पत्र्याची choice करायची होती. वेड्यासारखे दोन्ही पत्रे पावसात धरलेस अणि विचारलस "कोणता आवाज आवडला तुला ? तो पत्रा लावू.". खरतर दोघही मागच्या पावसात गेलेलो आपण अणि खिडकीच्या काचांवरचा पाउस पाहत होतो. दोघं एकाचवेळी म्हणालो "काच लावायची का मधे मोठी ?" मग कितेक वेळ तरी पाउस पडत राहिला... आता तूच सांग. या क्षणी पण तू जवळच होतीस ना माझ्या ?. हेच सगळे क्षण आठवतात ग.. ..

कानाला फोन लावून कणिक मळत बोलायाचिस तू. ३ पापुद्रे यावेत पोळीला म्हणुन मधून घडी घालयचिस. दुसर्या घडी नंतर केसांची चेहर्यावर आलेली बट वर करायची सवय तुझी. फोनमुळे ते करता नाही यायचं तुला. मग मी हळूच ती पीठ लागलेली तुझी बट कानामागे सरकवून ठेवायचो, मुद्दाम हळूच सावरायाचो की next पोळिला ती परत चेहर्यावर येइल अणि परत अवघडलेली तू मला बट नीट करायला सांगशील म्हणुन...

कुकर काढलास की वरण गरगटायला घ्यायचीस. रवी घुसळताना तुझ्या बांगड्यांची किणकीण एइकू यायची. मग मी मागुन म्हणायचो "जास्ती घाल मीठ थोडं. मी नाहीये आता कमी मिठाचं वरण खायला" थोडा वेळ बांगड्यांची किणकीण थाम्बायची मग. तरी जास्तीचं मीठ टाकलेलच नसायचं वरण-भात खाताना परत माझी आठवण यावी म्हणुन.. सांग आता यावेळी मी जवळ नव्हतो तुझ्या ?

वीकभर आलेलं टेंशन तुला सांगायला रात्रि फोन करायचो. तू अशी सकाळी सकाळी शिकेकाईने न्हालेली. तसेच ओलेते माझा फोन घ्यायाचिस. अणि मग ओल्या झालेल्या फोन मधून तुझ्या केसांचा तो वास माझ्या पर्यंत यायचा. एक दीर्घ श्वास घ्यायचो मी. तुझ्या गंधाने भारलेली माझी ती रात्र ! फोनवर बोलताना मधून मधून केसं झटकायचा आवाज येत रहायचा अणि जणू त्याचे तुषार माझ्याच तोंडावर उड़ताहेत असं होउन जायचं. सगळी tensions विसरून गेलेलो असायचो. तुला सांगू की नको असं करता करता तू केव्हाच ती माझ्याकडून वदवून घेतलेली असायचीस. केसं सावरताना मलापण सावरायला कसं जमायचं ग तुला ?

बोलताना कधीकधी कोकिळेचा आवाज यायचा मागुन. मग तू सांगायचीस मागच्या आंब्याला मोहोर आलाय म्हणुन. दोघही लगेच आपल्या लहानपणात जायचो. आंबे पाडायला बागेत. खाली पडलेला पाड मी धुवायला जायचो तर तू आडवायचीस अणि तसाच मातकट पाड खात बसायचीस. तू आंब्याबद्दल बोलायला लागलिस की मी लगेच सुटून आपल्या बागेत पळायचो तर तिकडे तू आधीच पोचलेली. 11 hrs चा distance आपल्यात खरतर पण दोघं एका मिनिटात लहानपणात पोचायचो. अंतर काय असतं ग ? जवळच वाटायचीस तू तेव्हाही ...

किती दिवस लांब होतो ग आपण. मी मोजायचोच नाही. मोजले की हमखास वाढायचे ते. 'strip क्लब' ला नेलेलं मित्रांनी तिकडे मला. हो-नको-हो करता करता आत पोचलो. अणि दुसर्याच क्षणी बाहेर आलो. फोन करायचं reason देऊन. 27 वेळा फोन ट्राय केलेला तुला. तू फोन विसरून गेलेलिस. तुझा आवाज कधी एकदा एइकू कधी एकदा तुला सांगू हे असं झालेलं. काहीच कळत नव्हतं काय करतोय मी ते... मला त्यावेळी फ़क्त तुझ्याशी बोलायचं होतं..अणि मग 28 व्या कॉल ला तू फोन उचललास. हाय रे देवा! इतकं हलकं वाटलं होतं तेव्हा. त्या तशा Area मधे पण मला फक्त तूच एइकू येत होतीस. चुकलेल्या लहानमुला सारखं बिलगलो होतो मी तुला. तूच सांग आता magazin कसं वापरू मी यावेळी ?
घरी जाताना आधी Webcam घेतला. मला आता तुला पहायचं पण होतं. असं वाटलेलं की पाहून अंतर कमी होइल..

पावसाची रेष पाहायला बाहेर पडलेलो. खुप पुढे गेलो तरी पाउस संपलेला काही दिसेना. मग अचानक जोरात गारा पडायला सुरुवात झाली. वेड्यासारखे गोळा करत सुटलेलो. छतरी उलटी करून त्यात गारा गोळा केलेल्या. वरुण सपसप गारा पाठीवर बसत होत्या, कधी डोक्यात, कधी मानेवर, कधी ढुंगणावर. वण आलेले अंगभर. अणि साठवलेल्या गारांच छतरी मधेच पानी झालेलं. वेचलेल्या उरल्या-सुरल्या गारा मग खात बसलो होतो कितेक वेळ. रात्रि अंग शेकून घेताना आईने विचारलेलं "सुलीच पण अंग दुखतय म्हणे. बरोबरच गेला होता का फिरायला पावसात ?".. पकडलो गेल्याची आठवण म्हणुन पहिल्या गारा पाठवल्यास. "Waterproof and Temparature- proof " बॉक्सच Courier आलेलं. छोटीशी छतरी अणि पाणी होतं आत. सगळ्या गारा वितळलेल्या डब्यात त्या. मग मी परत त्यांना freezer मधे ठेउन दिलं. Webcam सुरु करून त्या गारा खाऊन दाखवत होतो तुला. चुकून म्हणालो "गारा वितळल्या ग त्यादिवशी सारख्या. अंतर खुप वाढलय का ? ". पागोळ्या लगडल्या लगेच पापण्यांना तुझ्या अणि त्यातला एक टचकन निखळला. सवयीने लगेच sceen कड़े हात गेला माझा अणि मग सगळेच सांडायला लागले. पहावत नव्हतं तुला रडताना, Technical कारण सांगुन webcam off केला. Chat वर सगळे पावसाळे परत जगुन आलेलो आपण. कोण म्हनतं chatting करताना डोळ्यातलं पाणी दिसत नाही ? webcam off करून पण तुला रडताना पाहताच होतो मी. यावेळी किती अंतर होतं आपल्यात ?

खरतर तुझा-माझा चन्द्र एकच होता. तू त्याला सांगितलेल्या कानगोष्टी मग तो मला दुसर्या दिवशी (सॉरी रात्रि) सांगायचा. फ़क्त तुझ्यासाठी अणि माझ्यासाठी त्याचे "Working hrs" वेग़ळे असायचे. पण तरीही महिन्यातल्या 4 दिवसांच्या खुणा माझ्याही कैलेंडरवर करायचो मी. तुझ्याबरोबर प्रत्यक्ष नसलो तरी तुझ्या मूडची जरा जास्तीच काळजी घ्यायचो मग त्याकाळात...त्यावेळी मग तू चिडलीस की जास्तीच अपराधी वाटायचं मला. तू कितीही Control केलस तरी तुझ्या मनातलं बाहेर पडायचं पण तू असं मनातलं बोललेलं आवडयचं मला. माझा माफीनामा मग मी चन्द्राकरवी पाठवायचो तुला.. तितके अंतर बिचारा रोज पार करायचा.

तू जवळ असतानाचे क्षण आठव म्हणालीस तर हेच क्षण आठवतात. आता तूच सांग कसे आठवू बाकि काही ?

असे माझे श्वास एइकत राहायचिस. ना बोलता ही त्यातून मला काय हवे ते तुला कळुन जायचं. तू माझे श्वास ऐकतानाचेच क्षण आठवतात मला. नुकत्याच भेगाळलेल्या तुझ्या टाचा जेव्हा माझ्या पृष्टभागाला लागायच्या तेव्हाचेच शहारे आणणारे क्षण आठवतात. माझ्या छातीवर डोके ठेवून माझ्या Weak Heart चे बीट्स एइकतानाच तू आठवतेस. घामेजल्या केसांना सावरत माझ्याशी बोलणारी तू आठवतेस मला. कसं आठवू बाकि काही ?

काही युगांपुर्वीचे हे सगळे क्षण वाटतात पण जसेच्या तसे आठवतात. आणि आजकाल ?

बेडच्या दोन कोपर्यात झोपलेलो असतो आपण. एकमेकांकडे पाठ करून- आपल्या कधीही न होणार्या बाळासाठी मधे दिड-दोन फुटाची जगा सोडून.

झोपलेलो नाहीये म्हणुन एकमेकांकडे पाठ करून, अगदी पापण्यांच्या उघड-झापेचा पण आवाज होऊनये म्हणुन डोळे बंद करून पडून असतो आपण रात्र-रात्र. ३-४ वेळा पाणी प्यायला हवं रात्रि असं कारण सांगतो मी तुला. झोपेची नाटकं तरी किती करावी ? तुला तर नाहीच येत करता. लोळुनलोळुन बेडभर फिरायचिस तू रात्रि. आता सरळ पडून असतेस सकाळ पर्यंत. निदान लोळायचं तरी नाटक शिकून घे.

सकाळी पण तुझ्या डोळ्याला डोळे देता येत नाहीत. मग पटकन ऑफिस मधे जातो मी अणि मग नंतर फोन वर बोलनं सोइस्कर होतं.

हॉस्पिटल मधे पण अवघड होतं बरोबर येणं. विषय नाही निघावा म्हणुन दोघेही धड्पडत असतो.

'अंतर' खरं तर आता वाढलय आपल्यातलं. हे अंतर आपणच पार करायला हवं नाही का ?

(Be)Foreplay / Making of Rapunzel

गार्बोचा इतका जबरदस्त प्रभाव पडलाय की आतलं खरं-खरं मांडावसं वाटतं आजकाल... मग सगळीकडे पँझी, इंटुक दिसतात. माझ्या आत पण बर्याचदा. आणी मग मोह आवरत नाही त्यांच्याशी थोडी similar characters मांडायचा. अगदी exact त्याच shades नसतील. कदाचित बराच faint असेल इंटुक यात , पँझी १ shade dark नाहीतर किंवा अगदीच contrast श्रीमंत पण ...पण सापडतात ,सापडली म्हणुन मांडली ...
ठीके बास झालं पाल्हाळ ... तिकडे गार्बो सुरु होण्याआधीच इन्टुक ने पकड़ घेतलेली असते आणी इथे ५ ओळी झाल्या तरी मुद्द्याला हात नाही :)

पँझी : इंटुक ...ऐ इंटुक...... तू का नाही रे लिहित असं ?
इंटुक : कसं ?
पँझी : कसलं रोमांटिक लिहिले याने बघ ... मलाच जरा horny वाटायला लागलय वाचून ...
इंटुक : despo झालायस तू पँझी....रोमांटिक वाचून इरोटिक वाटणं बरं नाही...
पँझी : चायला...आता झालो तर झालो horny. तुझ्या सारखा जख्ख नाहीये मी. बघ ना आता, भर गर्दित इतके जवळ आलेत ते...काही कोणाची, कशाची पर्वा नाहीये . खुप वारा सुटलाय सोबतीला... just दोन बोटं अंतर उरलय ओठांमधे त्यांच्या. ....आणि ...आणि .....आता माझेच ओठ ...........काय म्हणतात त्याला ------ इंटुक, त्याला काय म्हणतात रे ?? ते जसे हात सळसळतात , शिवशिवतात. तोंडाला पाणी सुटतं तसं रे ...अंगाला खाज सुटते तसं... "ओठ" काय होतात ? सांग ना ... "ओठ लसलसने का ?" नाहीरे ...
इंटुक : स्वर्ग २ बोटं उरणे ....
पँझी : नाहीरे.."बालभारती" नको सांगुस ..."ओठ काय होतात ?" ते सांग ...तू नाही वापरला का असा काही वाक्प्रचार कधी ?
इंटुक : नाही बाबा ..अशा गोष्टी लिहिन्यापेक्शा केलेल्या बऱ्या. कुठं शब्द शोधत वेळ घालवायचा ..नाहीकारे श्रीमंत ?? विचार श्रीमंतला. त्याचा "Global Experience" आहे बाबा. बोला श्रीमंत तुमचे "ओठ" काय "होतात" अशा वेळी ?
श्रीमंत : हा हा हा ... Depends म्हणजे ...पलिकडे कोण आहे यावर .... साला पँझी मलाच विचारात पाडलस तू ..थांब जरा वेळ. मी आठवून बघतो.
इंटुक : पँझी ...बघ पकड़ श्रीमंत ला. तोच सांगेल. आमच्याकडं खुप VEG लिहावं लागतं बाबा... म्हणजे Lubrication घ्यायचे ते पण "साजुक तुप" असं... "सात्विक प्रेम" असतं बाबा साहित्यात :) बोल श्रीमंत....
श्रीमंत : बौबी होती ना तिचे ओठ अंजेलिना जोली सारखे होते मोठेमोठे. काहीच वाटायचं नाही त्यावेळी. आणी संजना -तिचे तर लांबच लांब. सम्पायचेच नाहीत ... जूलिया रॉबर्ट सारखे ..आडवे केळ खाऊ शकणारे ...पण जुईली माल होती एकदम ...तिचा वरचा ओठ लहान होता - नाजुक एकदम ... थरथरायचा मस्तपैकी ....गेल्या साल्या सगळ्या मजा मारून निघून. पँझी कशाला त्यांची आठवणी काढायला लावलीस ?
इंटुक : मुद्द्याचं बोल श्रीमंत. उगाच ओठांची मापं सांगू नकोस ...
पँझी : अरे कसला भारिये हे... "ओठांचं माप.." ...अमेझिंगे रे हे ...
"डार्लिंग, तुझ्या ओठांचे माप घेऊ देत मला..."....नाहीनाही अगदी रानटी वाटतं हे... तरल हवं काहीतरी.
इंटुक .... हे कसयं
"प्रिये ये निघोनी ढगांच्या कडेने ..मला तुझ्या ओठांचे माप घ्यावेसे वाटताहे " ... इंटुक ...वापर नारे हे.
कसलं भारी आणि कधी वापरलेलं पण नाहीये कोणी..
इंटुक: टेलर आहे का मी ? ओठांची मापं घेउन स्टोरी लिहायला?
श्रीमंत : नाही इंटुक. बरोबरे पँझीच. लिही काहीतरी यावर. एखादी मस्तं story... नेहमीचं तुझं भंकस सोडून।
इंटुक : असलं उथळ लिहित नाही मी श्रीमंत ..... अरे एखाद्या GF-BF च्या teenage story सारखं वाटतय. आणी शिवाय हे "ओठांवर" लिहिलं की एक्सेप्ट नाही करत रे लोक.. स्टोरी कमरे खली घसरली की लगेच यांच्या भुवया उन्चावतात .. असं अगदी उच्च प्रेम लागतं यांना..Idealist , त्यागमय वैगेरे असेल तर अजुनच भारी. असं डायरेक्ट कोणत्या पण रोमांटिक स्टोरीमधे नाही टाकता येणार हे वाक्य..
पँझी : मग काहीतरी वेगळी स्टोरी काढ. सेंटी वाली आणि मग त्यात टाक हे.. टाकच पण हे इंटुक... माझी शप्पथ आहे तुला..
श्रीमंत: पँझी येड्चाप आहेस कारे ? शप्पथ कसली घालतोस ..
इंटुक : ऐका "प्रत्येक क्षणी एकत्र रहायची शप्पथ घेतली होती दोघांनी ..पण आता ते वेगळे आहेत एकमेकांपासून.. खुप लाम्ब .. परिस्थितिने दूर केलय त्यांना.. टिपिकल सॉफ्टवेर लोकांची स्टोरी रे.. नवरा टोकियो तर बायको london ला.. फुल हाई प्रोफाइल LoveStory ..अणि मग त्यांची फ़ोनवरचि संभाषण.. रोमांटिक वाली..अंतर हजार मैलांचे अणि गोष्टी intimate अगदी ....
श्रीमंत : "Distance Loving" गुड आहे ... पण मग यात सेंटी काये ?
पँझी : का बरं लांब रहाताहेत ते ? काही reason ? एकत्र राहून मजा करायची सोडून ..
इंटुक :काही अपरिहार्य कारण पँझी ..
पँझी : कोणती ....? पैसा ?
इंटुक : हा चालेल ते कारण पण ..
श्रीमंत : इन्टुक पैसा हे खुप टिपिकल कारण झालं यार .. यात आता लोक गुंतत नाहीत .. काहीतरी वेगळ कारण काढ..
इंटुक : बरोबरे .. पैसा फॉर बंगला, गाड़ी नको ..काहीतरी Genuine Reason हवं .. पैसा फॉर डेब्ट पण खुप लो सोसायटी होतं . ओके ..पैसा फॉर आजारपण ...
पँझी : हो ..Cancer Treatment ..आईला कैंसर आहे त्याच्या ..किंवा घरातल्या कोणाला तरी ...
इंटुक : चालेल पण ..अजुन वाईट थोडं. जास्ती relate व्हायला हवं लोकांनी.
श्रीमंत : नको रे इंटुक .कैंसर नको..कैंसर एइकला की मला ती ChemoTheropy आठवते.. मग ते डोसेस..ते हाल त्यांचे ..केसं गेलेली मानसं.. लांब सड़क केसांच्या, बार्बी सारख्या डोळ्यांच्या जुलीला पाहिलेलं. भुवयांचे केस गेलेले. लांब सड़क केसांच्या ऐवजी टक्कल नुसतं...नकोच ते ..
इंटुक : एईक तरी ...Rapunzel ची स्टोरी माहितीये तुला ? एकदम लांब केसांची राजकन्या- ४ मजले लांब वेणी ..तिला जर कैंसर झाला तर ? जातील सगळे केस तिचे ? का Fairy ला नाही होत कैंसर ? माणसांनाच होतात ? की माणसांच्या Fairy ला ? त्यांच्या मुलीला झालाय कैंसर आणि तिच्यासाठी पैसे ग़ोळा करायला तो तिकडे आहे आणि ती इकडे एकटी.. दोघं लढत आहेत आपल्या आपल्या फ्रंट वर .. मग कसला आलाय सेक्स, रोमँटीकपणा ... त्यापेक्षा खुप जास्ती असत पँझी जगात ..वाकय म्हणुन चांगले आहे हे. पण शेवटी .. "कसा आहेस ?" "एकटं वाटतय ?" "कधी येनारेस परत " असी वाक्यं जास्ती जवळ वाटतात.. शेवट लग्न म्हणजे फ़क्त शरीर नसतं....
पँझी : मान्य आहे पण लहान मुलांना नाही आणयचा आजार कधी तू ..
श्रीमंत : हो इंटुक .. स्टोरीसाठी कशाला कोणाचा जीव घ्यायचा ? मुलांना मारायच नाही .. नको लिहू त्यापेक्षा काही .. राहू देत.. तू आता पक्का लेखक बनलायस .. लोकाना रडवा अणि पैसे मिळवा ..
इंटुक : हेच विकतं आजकाल.. हीरो किंवा कोणी मेला शेवटी की movie Hit.. असं बघा आपल्या Rapunzel ला टकलं कसं पाहावेल राजाला ?
पँझी अणि श्रीमत : (एकदम) ... बस कर इंटुक ...
पँझी : नको लिहुस इंटुक, सॉरी में तुला भरीस पाडलं.. सगळा मुड घालवलास तू .. श्या ..चल श्रीमंत बाहेर जाउन येऊ ..
इंटुक : ठीके..नाही मारत कोणाला.. just indirect उल्लेख..की कोणाला तरी झालाय may be बायकोला त्याच्या .. ओठ काळेनिळे झालेत तिचे weakness मुळे .. तिला लिपस्टिक देऊ पाहतोय तो ..परत आधीसारखी करायला ...चालेल आता ?
पँझी : गरज नाहीये इंटुक आता मला तुझ्या स्टोरीची..
इंटुक : पण मला आहे ना आता .... मी लिहिणारे ...अणि नाव पण देणारे "Rapunzel" अणि परत "मेकिंग ऑफ़" ची ही Discussions पण ...
पँझी अणि श्रीमंत : राग येतो मला तुझा इंटुक खुप ... निर्लज्ज आहेस तू ...अणि दगडपण

---
गार्बोच्या पुस्तकाच्या फ्रंटपेजवर गार्बोचं चित्र आहे..फुलांचा गाऊन घातलेली ती अणि तिच्या पोटात इंटुक , पँझी अणि श्रीमंत याचं चेहरे आहेत... पोटात कोणाचं मूल आहे ते नाही माहित म्हणुन ...
गार्बोच्या गर्भात हे तिघे असतील..पण सगळ्यांच्या डोक्यात हे तिघे असे असतात .एकमेकांना मारत, चिडवत , डिवचत ... कधी desperate पँझी जिंकतो कधी निर्लज्ज इंटुक तर कधी मन मोकळा श्रीमंत जिंकतो ....


यावेळी पण इंटुक जिंकला माझ्यातला. वाईट वाटतय ..अजुनही वळु का ?

Rapunzel ....

तो : या birthday तुला lipstick देऊ म्हणतोय.... surprise बरं का एकदम :D
ती : हो.. हो... चालेल ....मी डोळे गच्च बंद करणार अणि तू लावायची मला lipstick अणि मी ओळखणार तुझं
surprise !! Done... ठरलं - पक्का - promise. आम्बा आवडतो ना अजुन ?
तो : "आवडायचा" आजकाल "strawberry" आवडून घेतलीये...
ती : ठीके मग "strawberry" flavor आण ....
तो : पण अगं , माप काय सांग़ायचं त्यांना ?
ती : पट्टी आहे का तुझ्याकडं आत्ता ?
तो : १ मिनिट थांब बघतो कपाटात ... ummmm नाहीये गं आता माझ्याजवळ ....
ओठांनीच माप घेऊ म्हणतोय .....
...
.....
ती : परत थोड़ा त्रास झाला काल ... काय म्हणाला बॉस काल ? Advance चं काही ?
तो : "नाही" म्हणाला rudely. ११-१२ लाख अजुन म्हणजे ८-9 महीने तरी नाही जमणार यायला तिकडं... saving वाढतिये पण जे २-३ डोस बाकि आहेत...त्याची तजबीज करुनच....
ती : चालेल ... मी आहे साम्भाळायला इकडचं ..
तो : झोपली का चिऊ ?
ती : हो मगाशीच. थकली होती खुप...मांडी मधेच झोपून गेली जेवताना... मावत नाही आता मांडीत..
तो : थंडी वाजली इकडं की वाटतं तिला कुशीत घेउन झोपावं ..मागच्या थंडीतल्या सारखं .... आता बघतां येतं तिला पण लगेच कुशीत नाही घेता येत.. इवलासा जीव तो ... तिचा बाबा तरी लक्षात आहे का गं तिच्या ? ....

आमचेयेथे "चीन" येथील सर्वांगसुंदर, शास्त्र-शुद्ध गणेशमूर्ती मिळतील..

नाही नाही , हा पोस्ट अजिबात "Consumerism-Enoughism" वर नाहीये. किंवा "चीनी Dragon चा भारतीय बाजार पेठेत झालेला चंचुप्रवेश" यावर ही नाहीये. अथवा पुणेरी-पेठी संस्कृति वरची टिका वगैरे पण नाही. "पेण", "शाडू", "eco-friendly festivals" या असल्या नविन आलेल्या फैशन वर तर नाहीच नाही. या विषयांवर बोलायचा माझा अभ्यास नाहीये, लायकी नाहीये त्याहूनही जास्ती म्हणजे "interest" तर नाहीच नाही.... मी बरा, माझा ब्लॉग बरा, माझे slices बरे. आठवणीच्या पिकाला कधी दुष्काळ नसतो माझ्याकडं .....

"श्री सिझनल्स" च्या पत्राने आठवण झाली. "चला जाउन गणपति Book करायला हवा". गेलो. तिसर्या मिनिटाला शाडूचा, पेणचा, एको-फ्रेंडली गणपति बुक केला. नाहीतरी पेणचे बहुतेक गणपति सारखेच दिसतात - टापटीप, एकाच मापाचे, थोड़े लम्बुळके तोंड, सोंड, तब्येत पण slim जरा. अगदीच सदाशिवपेठी वाटतो तो किंवा "को.ब्रा.".गाडीवर मागे बसलेलो त्याला घेउन. हातभार उंचीची मूर्ति, अगदी मूर्तीचे कान छातिपर्यंत आलेले माझ्या। जणू कान लावून माझ्या हृदयातलं-मनातलं ऐकतोय.... १० मिनिटात घरी।


गाँधी मैदानात गेल्याशिवाय गणपति घेउन यायचो नाही मी. अरे कित्ती दुकानं ती गणपतीची, शोभेच्या items ची, प्रसाद-गुलालाची.... आणी त्या भूलभुलैया मैदानात आलेले हजारो गणपति।
अगदी लहान-innocent बाल-गणेश - इतका cute की असं वाटावं की मित्रच माझा बसलाय मास्क घालून....
Ditto शंकरावर गेलेला, निळ्या रंगाचा,जटाधारी पोरगेला गणेश...
आई-वडिलांच्या मांडीवर बसलेला लहानगा गणपति...
कधी सुंदर मोरावरचा slim गणेश तर कधी ढोल्या उन्दरावरचा पोट संभाळत बसलेला लट्ठ गणपति।
ख़ास "बागडपट्टी स्पेशल" श्रीमंत बालाजी-गणपति...
किंवा दरवेळी अगदी same pose मधे बसलेला, उगाचच-श्रीमंत आणी त्यामुळे जास्तीच लट्ठ वाटणारा , आपल्यातला नसलेला - दगडू"शेठ" (choice करायला सर्वात सोप्पा )
मुकुट न घातलेला, मस्त middle-aged, थोडं टक्कल पडलेला आणी पोट जरा जास्तीच सुटलेला गणपति...
किंवा अगदीच शांत, तटस्थ भाव असलेला, अगदी कोरीव डोळ्यांचा, mature गणपति .....
अरे किती प्रकार , किती स्वभाव, किती रंग आणी किती रूपं...शिवाय किती sizes ...
शेवटी सगळं फिरून मन भरलं, वडिल चिड-चिड चिडले की ओळखीच्या सरांकडं जायचो -स्वस्तात मस्त मूर्ति मिळायच्या. मग एक मोठी - नेहमी वेगळी - भारीवाली गणेश मूर्ति घेउन २ तासाने घरी ........

गरीब बिचारा सुन्या पण मग त्याच्या लहान बहिनिसाठी लहानशी - तळव्यात मावणारी मूर्ति घेउन यायचा. मग आमची मूर्ति मोठी -"हातभर" अन् त्याची लहान "३-४ इंचभर" हे बघून अजुनच जास्ती आनंद व्ह्यायचा...
जितकी मूर्ति मोठी तितकी भक्ति मोठी ! समाजाचं वय लहान मुलाइतकं असतं हे पटलं मला आता ...

खरं तर गणपतिशी तसं वाकडं नाहीये माझं. तो बिचारा बुद्धिदेता. आणी मला पण ठीकठाक मिळलिये ती. शिवाय त्याने कोणाचं वाईट केले आहे असं पण नाही. पुराणात पण त्याच्या वाटेला "शाप देण्याचे" scenes पण कमीच आलेत. एखादा दुसराच आणी तो पण "बालसुलभ शाप" (लहान मूलं पडल्यावर अंगाला लागल्यापेक्षा कोणी हसलं की जास्ती रडतं तसं). त्यामुळे गाडीवर त्याला घेउन बसलो होतो तेव्हा वाटलं इतका जवळ आलय तर काहीतरी बोलावं त्याच्याशी. mouse आहे म्हणा त्याच्याकडं पण इन्टरनेट नसेल तर माझा ब्लॉग कसा वाचता येइल त्याला ? ऐकला असेल का monologue त्याने माझा ?
Jokes apart !!

पण आता मोठा झालोय मी. माणसांची गर्दी आणी गणपतीच्या प्रतिमांची गर्दी सारखीच वाटायला लागली आता. मूर्तितला innocence , भाव-बिव , त्याची रुपकं समजन्या इतका मीच innocent राहिलो नाही. त्या सुपा इतक्या कानाच्या, लट्ठ पोटाच्या , सोंडेच्या, आतल्या मेंदूच्या सगळ्या कथा-कल्पना किती फोल आहेत ते पण कळलंय आता. नवस-सायास, कौल, सांगणं-ऐकणं-मागणं, हार दूर्वा चंद्रोदय यात मन भूलत नाही. नसलेल्या श्रद्धेचा बाजार पण मांडता येत नाही आता. मी आणी सुन्या एकच वाटतो आता. तो बहिनिसाठी आणी मी घराच्यांसाठी मूर्ती आणतो.

मग आता "चीन" काय अन् "पेण" काय .....