अंतर !

तो : नाही जमत मला हे आता. मी काय मशीन आहे का ? आत जा आणी सैम्पल घेउन बाहेर या. नाही होत माझ्याने हे आता. त्याच त्या "test cycles" परत आणी "Counts and Mobility" च्या Details चे रिपोर्ट्स. नाही एइकायचाय score मला तो. प्लीज ग ! काहीच imagine होत नाही आत गेल्यावर. अगदी कर्तव्य म्हणुन पण करता येत नाही ते....
ती : ऐक ना ... माहितीये रे मला. आता इतक्या टेस्ट केल्यात अजुन एकच ... may be यावेळी Counts वाढलेला असेल... हे magazine घेतोस ?
तो : कशाला चेष्टा लावालियेस आता ? u know that !
(ती वाकून magazin खाली ठेउन देते ... आणी त्याच्या कड़े बघत)
ती : आपल्याला फ़क्त 1 हवाय रे. शेवटपर्यंत पोहोचनारा. healthy ! फ़क्त एक सगळं अंतर पार करून जाणारा... आठव ना मी जवळ असतानाचे सगळे क्षण...अजुन एकदा...
तो : (हसून) सगळं अंतर पार करणारा.... जवळ-लांब असं कधी वाटलंच नव्हतं ग कधी... आताच काय ते "अंतर" कळतयं..कसं सांगू तुला काय काय आठवतं मला आत गेल्यावर....

( आणी आत जातो ..)

कसं सांगू मी तुला काय काय आठवतं ते ... अगदी सगळे क्षण न क्षण आठवतात, त्याच्या आजू-बाजुच्या गंधा- स्पर्शा सकट.. तू खरच जवळ आहेस की नाहीस असा भ्रम होणारे ते क्षण ...

पहिल्यांदा सोडायला आलीस Airport वर ... जसं जसं departure जवळ येत होतं तशी तशी हाताची तुझी पकड़ घट्ट होत गेलेली.. जाणवन्याइतपत! आणी अगदी आत जायच्या वेळी, टपोरे डोळे तुझे -अगदी सांडायच्या बेतात. कोणत्याही क्षणी मिठीत येउन "नको जाऊ " म्हणशील असं वाटलेलं. तेव्हढ्यात सोडलीस तू पकड़ हाताची आणी खाली वाकलिस Documents check करायचं नाटक करून.. दुसर्या मिनिटाला वर पाहिलस.. आणी डोळ्यातलं सगळं आभाळ निरभ्र झालेलं ... मिठी न मारता, ना काही बोलताही केवढा धीर दिलास तू मला .. अगदी आता वाकलिस ना magzin ठेवायला आणी दुसर्या क्षणी normal झालीस तसं. आता हेच सगळं आठवतं ग ...

पहिल्याच Airport वरून लगेच फोन लावला तुला. 1000 मैलांचं अंतर ते अर्ध्या रिंग मधे फोन उचललास. थोडा वेळ काही बोललोच नाही आपण. मधे होतो मी journey च्या. धड ना तुझ्यापासून खुप लांब ना धड तुझ्या बरोबर...काय बोलायचं असतं अशावेळी ते पण माहित नव्हतं. फ़क्त इतकाच कळत होतं की अंतर वाढतय. काहीतरी बोलत होतीस पण मला सोडल्यावर रात्रभर झोपली नाहीस हेच जाणवत होतं त्यातून... १००० मैल काय किंवा २०००-५००० काय? अंतर तर होतच...

तिकडं पोचल्यावर पहिला फोन बूथ पाहून लगेच फोन केला. सावरली होतीस तोवर. अन एकदम तुझे प्रश्न सुरु झाले.. 'कशी झाली journey?', 'हे कसय ते कसय', 'कसा वाटला पहिला वारा तिथला?' 'थकलास का ? jetlag का ?' अशा वेळी काय विचारावं ते अजुनही माहित नव्हतं तुला अणि मला पण 'अशा' प्रश्नाला उत्तरं देणं खुप सोप्पं होता त्यावेळी. किती बोलू, किती नको असं झालेलं.. अणि मग अचानक लक्षात आलं की कितीही बोललो तरी दुसर्या क्षणी जवळ नाही येणार आहोत आपण. मग आलेला तुझा बहर अचानक ओसरला. शांत झालीस एकदम. मग मीच काहीबाही बोलत राहिलो. अंगाला वारा झोम्बत होता, तोंडातून धूर निघत होता. पण कितीही झालं तरी लगेच तुझ्या श्वासांची ऊब मला मिळणार नव्हती. दोघं नविन शहराबद्दल बोलत होतो पण अजूनही आपल्या गावातली धुक्यात हरवलेली गल्ली-बोळं हिंडत होतो. 'DownTown' सांगताना दोघांना नदीपलिकडली कॉलनीच आठवत होती, अगदी प्रत्येक वळणावरच्या खुणांसकट.

मग मी तुला कधीही, कुठेही फोन करायचो. दिवस-रात्र काही कशाचं भान नसायचं. मी लख्ख उन्हात तुझ्या चंद्राच्या आठवणी एइकयाचो. बाहेर snow पडत असताना तू घामेघुम होउन "छत्रीचा रंग कोणता घेऊ? " विचारत असायचीस. शांत रात्रि तू पाउस पडताना एइकावायाचिस मला. स्वतः तयार केलेली करपलेली पोळि खात असायचो अणि तू पूरण-पोळि वर तुपाची धार सोडताना माझी आठवण झाली म्हणुन कस्नुशी झालेली. २-४ शाली अंगावर घेउन, कुडकुडत शेकत बसलेलो मी अणि तू चिम्ब होउन आलेली, ओलेत्यानेच मला चिडवत बसायचिस. एकमेकांच्या ॠतुंची वाटावाटी करायचो आपण. त्यावेळी पण कधी अंतर असं वाटलच नाही...

Gallery च्या पत्र्याची choice करायची होती. वेड्यासारखे दोन्ही पत्रे पावसात धरलेस अणि विचारलस "कोणता आवाज आवडला तुला ? तो पत्रा लावू.". खरतर दोघही मागच्या पावसात गेलेलो आपण अणि खिडकीच्या काचांवरचा पाउस पाहत होतो. दोघं एकाचवेळी म्हणालो "काच लावायची का मधे मोठी ?" मग कितेक वेळ तरी पाउस पडत राहिला... आता तूच सांग. या क्षणी पण तू जवळच होतीस ना माझ्या ?. हेच सगळे क्षण आठवतात ग.. ..

कानाला फोन लावून कणिक मळत बोलायाचिस तू. ३ पापुद्रे यावेत पोळीला म्हणुन मधून घडी घालयचिस. दुसर्या घडी नंतर केसांची चेहर्यावर आलेली बट वर करायची सवय तुझी. फोनमुळे ते करता नाही यायचं तुला. मग मी हळूच ती पीठ लागलेली तुझी बट कानामागे सरकवून ठेवायचो, मुद्दाम हळूच सावरायाचो की next पोळिला ती परत चेहर्यावर येइल अणि परत अवघडलेली तू मला बट नीट करायला सांगशील म्हणुन...

कुकर काढलास की वरण गरगटायला घ्यायचीस. रवी घुसळताना तुझ्या बांगड्यांची किणकीण एइकू यायची. मग मी मागुन म्हणायचो "जास्ती घाल मीठ थोडं. मी नाहीये आता कमी मिठाचं वरण खायला" थोडा वेळ बांगड्यांची किणकीण थाम्बायची मग. तरी जास्तीचं मीठ टाकलेलच नसायचं वरण-भात खाताना परत माझी आठवण यावी म्हणुन.. सांग आता यावेळी मी जवळ नव्हतो तुझ्या ?

वीकभर आलेलं टेंशन तुला सांगायला रात्रि फोन करायचो. तू अशी सकाळी सकाळी शिकेकाईने न्हालेली. तसेच ओलेते माझा फोन घ्यायाचिस. अणि मग ओल्या झालेल्या फोन मधून तुझ्या केसांचा तो वास माझ्या पर्यंत यायचा. एक दीर्घ श्वास घ्यायचो मी. तुझ्या गंधाने भारलेली माझी ती रात्र ! फोनवर बोलताना मधून मधून केसं झटकायचा आवाज येत रहायचा अणि जणू त्याचे तुषार माझ्याच तोंडावर उड़ताहेत असं होउन जायचं. सगळी tensions विसरून गेलेलो असायचो. तुला सांगू की नको असं करता करता तू केव्हाच ती माझ्याकडून वदवून घेतलेली असायचीस. केसं सावरताना मलापण सावरायला कसं जमायचं ग तुला ?

बोलताना कधीकधी कोकिळेचा आवाज यायचा मागुन. मग तू सांगायचीस मागच्या आंब्याला मोहोर आलाय म्हणुन. दोघही लगेच आपल्या लहानपणात जायचो. आंबे पाडायला बागेत. खाली पडलेला पाड मी धुवायला जायचो तर तू आडवायचीस अणि तसाच मातकट पाड खात बसायचीस. तू आंब्याबद्दल बोलायला लागलिस की मी लगेच सुटून आपल्या बागेत पळायचो तर तिकडे तू आधीच पोचलेली. 11 hrs चा distance आपल्यात खरतर पण दोघं एका मिनिटात लहानपणात पोचायचो. अंतर काय असतं ग ? जवळच वाटायचीस तू तेव्हाही ...

किती दिवस लांब होतो ग आपण. मी मोजायचोच नाही. मोजले की हमखास वाढायचे ते. 'strip क्लब' ला नेलेलं मित्रांनी तिकडे मला. हो-नको-हो करता करता आत पोचलो. अणि दुसर्याच क्षणी बाहेर आलो. फोन करायचं reason देऊन. 27 वेळा फोन ट्राय केलेला तुला. तू फोन विसरून गेलेलिस. तुझा आवाज कधी एकदा एइकू कधी एकदा तुला सांगू हे असं झालेलं. काहीच कळत नव्हतं काय करतोय मी ते... मला त्यावेळी फ़क्त तुझ्याशी बोलायचं होतं..अणि मग 28 व्या कॉल ला तू फोन उचललास. हाय रे देवा! इतकं हलकं वाटलं होतं तेव्हा. त्या तशा Area मधे पण मला फक्त तूच एइकू येत होतीस. चुकलेल्या लहानमुला सारखं बिलगलो होतो मी तुला. तूच सांग आता magazin कसं वापरू मी यावेळी ?
घरी जाताना आधी Webcam घेतला. मला आता तुला पहायचं पण होतं. असं वाटलेलं की पाहून अंतर कमी होइल..

पावसाची रेष पाहायला बाहेर पडलेलो. खुप पुढे गेलो तरी पाउस संपलेला काही दिसेना. मग अचानक जोरात गारा पडायला सुरुवात झाली. वेड्यासारखे गोळा करत सुटलेलो. छतरी उलटी करून त्यात गारा गोळा केलेल्या. वरुण सपसप गारा पाठीवर बसत होत्या, कधी डोक्यात, कधी मानेवर, कधी ढुंगणावर. वण आलेले अंगभर. अणि साठवलेल्या गारांच छतरी मधेच पानी झालेलं. वेचलेल्या उरल्या-सुरल्या गारा मग खात बसलो होतो कितेक वेळ. रात्रि अंग शेकून घेताना आईने विचारलेलं "सुलीच पण अंग दुखतय म्हणे. बरोबरच गेला होता का फिरायला पावसात ?".. पकडलो गेल्याची आठवण म्हणुन पहिल्या गारा पाठवल्यास. "Waterproof and Temparature- proof " बॉक्सच Courier आलेलं. छोटीशी छतरी अणि पाणी होतं आत. सगळ्या गारा वितळलेल्या डब्यात त्या. मग मी परत त्यांना freezer मधे ठेउन दिलं. Webcam सुरु करून त्या गारा खाऊन दाखवत होतो तुला. चुकून म्हणालो "गारा वितळल्या ग त्यादिवशी सारख्या. अंतर खुप वाढलय का ? ". पागोळ्या लगडल्या लगेच पापण्यांना तुझ्या अणि त्यातला एक टचकन निखळला. सवयीने लगेच sceen कड़े हात गेला माझा अणि मग सगळेच सांडायला लागले. पहावत नव्हतं तुला रडताना, Technical कारण सांगुन webcam off केला. Chat वर सगळे पावसाळे परत जगुन आलेलो आपण. कोण म्हनतं chatting करताना डोळ्यातलं पाणी दिसत नाही ? webcam off करून पण तुला रडताना पाहताच होतो मी. यावेळी किती अंतर होतं आपल्यात ?

खरतर तुझा-माझा चन्द्र एकच होता. तू त्याला सांगितलेल्या कानगोष्टी मग तो मला दुसर्या दिवशी (सॉरी रात्रि) सांगायचा. फ़क्त तुझ्यासाठी अणि माझ्यासाठी त्याचे "Working hrs" वेग़ळे असायचे. पण तरीही महिन्यातल्या 4 दिवसांच्या खुणा माझ्याही कैलेंडरवर करायचो मी. तुझ्याबरोबर प्रत्यक्ष नसलो तरी तुझ्या मूडची जरा जास्तीच काळजी घ्यायचो मग त्याकाळात...त्यावेळी मग तू चिडलीस की जास्तीच अपराधी वाटायचं मला. तू कितीही Control केलस तरी तुझ्या मनातलं बाहेर पडायचं पण तू असं मनातलं बोललेलं आवडयचं मला. माझा माफीनामा मग मी चन्द्राकरवी पाठवायचो तुला.. तितके अंतर बिचारा रोज पार करायचा.

तू जवळ असतानाचे क्षण आठव म्हणालीस तर हेच क्षण आठवतात. आता तूच सांग कसे आठवू बाकि काही ?

असे माझे श्वास एइकत राहायचिस. ना बोलता ही त्यातून मला काय हवे ते तुला कळुन जायचं. तू माझे श्वास ऐकतानाचेच क्षण आठवतात मला. नुकत्याच भेगाळलेल्या तुझ्या टाचा जेव्हा माझ्या पृष्टभागाला लागायच्या तेव्हाचेच शहारे आणणारे क्षण आठवतात. माझ्या छातीवर डोके ठेवून माझ्या Weak Heart चे बीट्स एइकतानाच तू आठवतेस. घामेजल्या केसांना सावरत माझ्याशी बोलणारी तू आठवतेस मला. कसं आठवू बाकि काही ?

काही युगांपुर्वीचे हे सगळे क्षण वाटतात पण जसेच्या तसे आठवतात. आणि आजकाल ?

बेडच्या दोन कोपर्यात झोपलेलो असतो आपण. एकमेकांकडे पाठ करून- आपल्या कधीही न होणार्या बाळासाठी मधे दिड-दोन फुटाची जगा सोडून.

झोपलेलो नाहीये म्हणुन एकमेकांकडे पाठ करून, अगदी पापण्यांच्या उघड-झापेचा पण आवाज होऊनये म्हणुन डोळे बंद करून पडून असतो आपण रात्र-रात्र. ३-४ वेळा पाणी प्यायला हवं रात्रि असं कारण सांगतो मी तुला. झोपेची नाटकं तरी किती करावी ? तुला तर नाहीच येत करता. लोळुनलोळुन बेडभर फिरायचिस तू रात्रि. आता सरळ पडून असतेस सकाळ पर्यंत. निदान लोळायचं तरी नाटक शिकून घे.

सकाळी पण तुझ्या डोळ्याला डोळे देता येत नाहीत. मग पटकन ऑफिस मधे जातो मी अणि मग नंतर फोन वर बोलनं सोइस्कर होतं.

हॉस्पिटल मधे पण अवघड होतं बरोबर येणं. विषय नाही निघावा म्हणुन दोघेही धड्पडत असतो.

'अंतर' खरं तर आता वाढलय आपल्यातलं. हे अंतर आपणच पार करायला हवं नाही का ?