भूल

n now i started feeling something. after around 2 hrs.

असं हळूच सुई टोचल्याच जाणवलं. आणि मग हळूहळू संवेदना न जाणवण्याची संवेदना पसरत गेली. i mean sensation हळूहळू 'जात' आहे असे sensation येत होते. एकेक करत आजूबाजूचे स्नायू बधीर होत गेले. आणि मग तो गालाच्या आसपासचा, वरच्या ओठाचा अर्धा भाग बधीर झाला.

डॉक्टर म्हणाले "चूळ भर". ग्लास तोंडाला लावला तर काहीच जाणवेना. पाण्याची टेस्ट कळली पण तो थंडावा, तो गारवा , तो पाण्याचा नेहमी जाणवणारा स्पर्श कळलाच नाही.

खरं तर पाणी म्हणजे सर्वात बेस्ट liquid ! आणि अगदी perfect गार असेल तर मग दुसरे काहीच नको.

"पुरेपूर कोल्हापूर" मधलं पाणी, घराच्या माठातलं पाणी, आजोळी विहिरीवरून पाणी आणताना ओंजळीतून पिलेलं अगदी पहिल्या धारेचं पाणी, किंवा गोव्यात mineral water च्या obsession मध्ये रिचवलेल्या कितेक बॉटल्स मधलं पाणी, bike वरून पावसातून येताना तोंड "आ" करून पिलेलं virgin पाणी. हे सगळ आठवलं.

ती just पाण्याची टेस्ट नव्हती तर तो स्पर्श, तो feel होता पितानाचा. तोच missing होता आता. आणि आता तो स्पर्श देणारे ओठच बधीर झाले होते.

just because of that 7.3 cc anesthetic liquid.

Anesthesia - The condition of having sensation(including the feeling of pain) blocked or taken away.

This anesthetic prevents the sensation going towards brain.

म्हणजे काय तर शेवटी स्पर्श म्हणजे neural veins ने पाठवलेले सिग्नल्स.

स्पर्श होतो , स्पर्श कळतो असं काही नसतं. signals transmit , receive होतात हेच खरं. जसं number dial केला कि कोणाला तरी फोन लागतो तसं.

म्हणजे ओठाजवळच्या nerve ने 'x7df4' सिग्नल पाठवला कि समजायचं कि हा विहिरीच्या पाण्याचा स्पर्श आहे. "k155" असा सिग्नल आला कि मेंदूने समजायचं कि दुसरे कोणते तरी ओठ user च्या ओठांना स्पर्श करत आहेत. As simple as that.

Science sucks this way.

म्हणजे

तुम्ही जे पाहत आहात ते just RGB values चे pixels आहेत. आणि शेवटी colors म्हणजे पण just waves ! so आपण 'बघतो' म्हणजे काही विशेष करतो असं नाहीये. अनेक waves ला डोळ्यातील sensory nerves interpret करतात आणि मिळून एक सिग्नल तयार होतो. तो जर जुन्या एकाद्या saved सिग्नलशी match होत असेल तर कळत कि आपण google webpage बघतोय.

त्यामुळे तसेच सिग्नल्स तयार करता आले आणि मेंदूला पाठवले तर मोरपीस डोक्याला लावलेला कृष्ण प्रत्यक्ष दिसला असे कोणतीही मीरा म्हणू शकेल.

तसाच same सिग्नल जर taste-buds ला परत दिला तर octopus च्या शेपटीची चव परत मी चाखू शकेल.

चायला इतक्या मस्त भावनांच्या मागे शेवटी असे रुक्ष electronics !

उगाच science शिकलो असं वाटलं. हे सगळं माहिती नसतं तर किती बरं झालं असतं. स्वतःच्या senses चे गोडवे गात बसलो असतो मी.

गोष्टी माहिती नसण्याचा आनंद वेगळा असतो. मागे ओढलेली खेळण्यातली गाडी इतकी पुढे कशी काय जाते ? याच कुतूहल लहान मुलाला जास्ती असते . एकदा का त्याच्या मागचे "spring tension" त्याला कळले कि त्याचा रस जातो. आता मृत्यूच उदाहरण घ्या. आता मृत्यू अचानक आहे , अनाकलनीय आहे म्हणून त्याच्या बद्दल इतकी उत्सुकता आहे. पुढे जाऊन कोणी जर काही formula काढला शोधून Death-Date calculation चा तर मृत्यू मधला रस पण जाईल लोकांचा.

neways. पण एकूणच आदर वाढला स्वतःच्या शरीराबद्दलचा.

(अंकुर ला फोन केला. त्याला paralysis झाला होता. फोन उचलला नाही त्याने. कसा आहे तो काय माहित. मनात विचार आला 'आपले पण senses असे गेले तर ?'. अंगभर सणक गेली एक. )

अजूनही दुसरयाच दुःख feel करू शकतो म्हणजे मन बधीर नाही झालाय अजून...

good that i am still feeling something. from around 25 years.