सटर-फटर

माझ्याच स्तोत्रांचे अर्थ मीच तुला समजावून सांगावेत इतका तू लहान निश्चितच नाहीयेस आता...

उलट स्तोत्रांमधून निघणाऱ्या अर्थांमध्येही मी नसतो हे कळण्याइतका मोठा झालास कि ये...

मस्त गप्पा मारत बसू...

-------------

तुझं चुकतंय यासाठी मी तुला सतत टोकणार नाही.

पण पळताना धडपडशील तेव्हा फुटके गुडघे घेऊन ये माझ्याजवळ...

मी फुंकर घालीत बसेन त्यावर ...   

खूप वाईट आहे मी...

पण तू ही शिकायला हवं आता तुझ्याच चुकांमधून...

------------

अनोळखी नजरेने दार उघडतं माझं घर आजकाल....

.....

घर आता घरासारखं नाही राहिलंय कि मीच आता मी नसतो?

------------

सगळं जग आपल्या हातात आहे म्हणताना आपला हात तरी आपला असतो का?

-----------

एकवेळ बाप होणं सोपं आहे. पण स्वतःच स्वतःचा बाप होणे खूप अवघड!

-----------

मला भिडणाऱ्या गोष्टी तुलाही तितक्याच तीव्रतेने भिडतील/जाणवतील असं नाही.

पण जेव्हा माझं "High" होणे तुला झेपणार नाही तेव्हा "Please, मला तसं सांगू नकोस."

-----------

वधू : पहिले पाउल कोण टाकणार?

वर : अरुंद आहे खूप दार आणि केवळ एकालाच प्रवेश आहे आत...

वधू : ?

वर : स्वतःला विसरून एक व्हावं लागेल. आपण दोघं नसून एकच आहोत असं वागावं लागेल. आहेस तयार?

वधू : आहे...

वर : उजवा पाय आधी...

वधू: तुझा कि माझा ?

----------

एका हातात सिगरेट आणि दुसऱ्या हातात मिनरल वॉटरचा बर्फाचा गोळा खाताना पाहिलंय तुला. काळपट पडत चाललेल्या गरमसर ओठांचा तू खरा? कि कैरी फ्लेवरने हिरवट आणि बर्फाने बधीर झालेल्या थंड ओठांचा तू खरा?  हा प्रश्न तेव्हाही होताच.

तृप्त-तप्त-निवल्या-नागव्या देहाने हैप्पी-मील मधल्या Toy शी खेळताना मिनिटभरापूर्वीचा तुझा आवेग कुठे होता ?

लहान मुलापेक्षा जास्ती कुतूहलाने तू त्या खेळण्याच्या हालचाली निरखत होतास.

मुलांना हैप्पी-मील मधल्या बर्गरपेक्षा त्याबरोबर मिळणाऱ्या Toy चं वेड जास्ती असतं, तसं तू मला तुझ्या या बालरुपाचे वेड लावलेस.

Samual Adams Seasonal Beer चा डार्क ग्लास एका हातात धरून दुसऱ्याने Transformer चे तुकडे जुळवून Optimus Prime बनवण्यात तू गुंग झाला होतास.

एकीकडे सळसळत तारुण्यात असताना दुसऱ्याच क्षणाला अवखळ बालपणात transform होणं कसं जमतं तुला?

----------

वयोमानापरत्वे नाही जमत आता लिहिणं. ब्लॉगबरोबरचा रोमान्स काही फुलत नाही आजकाल. मग असेच काही सुमार Bits n Pieces सुचतात. सटर-फटर काहीतरी....   

चुप्प

अंथरुणात माझ्याबरोबर लोळत पडलेला मोबाईल सकाळी-सकाळी तुझा पहिला स्पर्श घेऊन येतो...  तुझे अस्पष्ट, झोपाळू शब्द कानांना गुदगुल्या करत झोपेतून उठवत असतात... जरा उशीर झाला उठायला कि मग तेच शब्द कानांच्या पाळ्यांशी  खेळत राहतात... अगदीच चिडले कि तिथे तुझ्या दातांचे व्रणपण सोडून जातात...

तुझा आवाज तुझा स्पर्श असतो....

उशीर झालेला असतो, अजिबात उठवत नसतं... तरी ते उठायला लावतात.. बेडवरून उठताच, दुसऱ्याच क्षणाला, परत खेचून घेतात.... पांघरुणाची घडी घातल्याशिवाय मग गळयाभोवतालचा हात सोडत नाहीत ते शब्द.. 

घाईघाईत आवरत असताना तुझे शब्द अवतीभोवती पिंगा घालत असतात... ओल्या केसाने-अंगाने  मोबाईलवर बोलत असताना केस पुसले ही जातात काही... निथळलेले काही थेंब आणि चुकलेले काही शब्द मग अंगावर शहारे आणून हसत बसतात...

तुझ्या आवडत्या परफ्युमचा घमघमाट खोलीभर पसरला कि... काहीकाळ केवळ तुझे श्वास ऐकू येत राहतात... शब्द बाहेर येण्यासाठी धडपडत असताना, श्वास मात्र स्पर्श करत राहतात...

तुझे श्वास तुझे स्पर्श असतात..

   

अपरात्री मधूनच झोपेतून उठून बोलतो... बोलता बोलता तू तशीच झोपून जातेस... किंवा भांडणात जेव्हा काहीच शब्द सुचत नसतात तेव्हा एकमेकांचे मौन केवळ ऐकत राहतो... निरोपाच्या वेळी जेव्हा काहीच बोलत नसतेस तू..तेव्हाही लांब जाताना तुझ्या मौनातून जाणवत राहतेस...

अगदी तुझं मौन सुद्धा स्पर्श करत राहतं मला..

कधी अगदी भरून आलेलं असतं किंवा कधी काहीच बोलायचं नसतं... कधी अगदी थकून-भागून शिणून गेलेलो असतो...कंटाळलेलो  असतो सगळ्याला... तेव्हा तुझे शब्द येतात...

काही माझ्या शब्दांना झेलून घेतात... काही कुशीत घेऊन माझ्याशी काही-साही बोलत बसतात.. काही शब्द माझ्या हातांना घट्ट पकडून असतात...  तर काही शब्द केसांतून हळुवार हात फिरवत मला शांत करतात...

तेव्हा तुझे शब्द तुझा स्पर्श बनलेले असतात...

पण ....

पण आता एकदम चुप्प बस जरा... नकोयत शब्द...

जरा तुझ्या स्पर्शांनाही बोलुदेत कि....

One Night Stand & Summer'68

काल रात्रभर एकच गाणं ऐकत होतो. जवळपास ४ तास तेच गाणं परत - परत - परत.
अर्थ काहीच कळत नव्हता, पण गाण्याचा feel खूप मस्त होता. सतत ऐकावसं वाटत होतं.
ऐकत असताना मधूनच झोप लागली, परत जाग आली तेव्हा तेच गाणं वाजत होतं.
परत ऐकत बसलो कितीतरी वेळ...

सकाळपासून ते गाणं आठवायचा प्रयत्न करतोय. पण नाहीच आठवते काहीच..
चाल नाही, शब्द नाही, गाणं कशाबद्दल होतं तेही नाही, अर्थ नाहीच... काहीच नाही...

रात्रभर माझी सोबत करणारं गाणं इतक्या लवकर कसं विसरून गेलो मी?

One Night Stand चा अनुभव नसल्याने Pink Floyd चं Summer'68 गाणं कधी नीट समजलंच नव्हतं. गाणं मस्तय ते, पण याच्यावर इतकं साधं गाणं होऊ शकतं हे पटत नव्हतं..

And I would like to know

How do you feel, how do you feel, how do you feel?

and now i know, how does it feel....

फ्लायओवर

कितीतरी महिने रेंगाळत राहिलेला तो फ्लायओवर. काहीतरी झालं आणि बंद पडलं काम. नुसता सांगाडा बांधून झालाय.

रस्त्यापासून पन्नासेक फूट उंचावर. त्याच्या सिमेंटच्या जाडजूड पिलर्सच्या जोडीला मांडवासारखे लोखंडी खांब आहेत फक्त. 

दोन उभ्या पिलर्सना जोडणारे आडवे दोन पिलर्स. मध्ये रस्ता नाहीचे, मोठ्या मोठ्या पिलर्सचे टप्पे आणि मध्ये सिमेंटच्या आडव्या पिलर्सच्या मोकळ्या चौकटी. 

अपूर्ण फ्लायओवरचा अजस्त्र सांगाडा....

.. रात्रीची वेळ... रस्त्यावरच्या दिव्यांचा पिवळा-भगवा रणरणता प्रकाश आहे... वर्दळ नाहीये अजिबात... सगळंच शांत.......

एका पिलरवर तो बसलाय.. जाडजूड मोठा पिलर, आजूबाजूला पसरलेला फ्लायओव्हरचा अवाढव्य सांगाडा  आणि त्याच्या एका टोकाला हा एकटा...

मधूनच हा दोन पिलर्सना जोडणाऱ्या आडव्या पिलरवरून इकडे-तिकडे फिरतोय. या पिलरवरून त्या पिलरवर. आणि परत दुसऱ्या पिलरच्या टोकाला येऊन बसतो.. 

पिलरपुढे तो मोठ्या खांबावर मारलेल्या खिळ्यासारखा वाटतोय- खुजा, पण पिलरसारखाच भाग झाल्यासारखा  ...

त्याच्या हातात एक जुनाट वही आहे, जीर्ण पानांच्या चिंध्या झालेली, लिहायला जागाच न उरलेली, लिहिलेलं पण अर्ध-अधिक पुसट झालंय आता.

एकदम लहान, टोक बोथट झालेली, संपत आलेली शिसपेन्सिल..

बसून काहीतरी खरडतो आहे तो. मधुनच स्वतःशीच बोलतोय....

"फ्लायओव्हर....... थांबलाय हा पण. याला पण धावायचं होतं. त्रेपन्न फुटांवरून उडी घेत होता साला...चौपदरी झाला असता पूर्ण झाला असता तर..

यावेळी पण भन्नाट वेगात गाड्या गेल्या असत्या याच्या अंगावरून. या प्रकाशात स्वताला मिरवत बसला असता ..

पण...आता नुसता हाडाचा सांगाडा होऊन बसलाय हा, एकटा .. 

तसा एकटा नाही - अजून एक हाडाचा सांगाडा याच्या वर फेऱ्या मारतोय कि आता... 

पण केवळ कोणीतरी बरोबर 'दिसतंय' याला 'सोबत' नाही म्हणता येणार. असे 'दिसायला' कितीतरी लोकं होते कि आपल्यापण बरोबर.  शेवटी किती जणांनी 'सोबत' केली? 

शेवटी आपल्याच हाडांनी स्वतःलाच आधार द्यायचा असतो. 

आता या सांगाड्याच्याच आड लपून राहतोय न मी ? एका सांगाड्याच्या आधाराने दुसरा...तसंही या दोन्ही सांगाड्यात काय फरक उरलाय आता? 

पण बरंय एका अर्थाने.. हा असा थांबून राहिलाय..नाहीतर मला कोणी जागा दिली असती ? अशी ? इतकी ?... 

लोकांपासून इतकी वर..तरीहि लोकांच्या नकळत त्यांना पाहत राहण्याइतकी त्यांच्या जवळहि.."

"दिवसभर झोपून राहून गुपचूप लोकांना पाहत राहायचं. नाहीतर या पिलरच्या कपारीत कोंडून घ्यायचं स्वतःला. 

खाली मानसं गोंधळ घालत असतात, भांडत असतात-कुरवाळत-कुस्करत असतात. कधी स्वार्थ जपून एकमेकांना मदत तर बऱ्याचदा एकमेकांवर जळत असतात. 

दुसऱ्यावर पाय देऊन, पाय ओढून-तोडून पुढे जायची धडपड करताना दिसतात सगळे. स्वतः चिखलात माखलेले असताना दुसऱ्यावरचे डाग मोजत असतात.

दुसऱ्यावर वार करायचा एकही मौका सोडत नाहीत. केविलवाणे, किडा-मुंगी सारखे लोळत-खुरडत-जगत असताना दिसतात ते मला.. 

दिवसा या खांबावरून मस्त न्याहाळता येतं त्यांना..इथून-वरून.."

"पण मग हि रात्र माझी आहे आणि हे स्थान माझं आहे-अढळ....

 नाही कोणी हिसकावून घेऊ शकणार....

कि हिसकावून घेतलं तरी आता काही वाटणार नाही ?

(ओरडून) घ्या...सगळं घ्या माझं.... कपडे घ्या, पैसे घ्या... शरीर ओरबाडा माझं, मांस घ्या...अब्रू घ्या माझी, माझा मान-माज सगळं-सगळं हिसकावून घ्या.. माझ्या इच्छा-आकांक्षा-स्वप्नं सगळंच ओरबडलत कि.... अजून काय हवंय?.

जे होतं ते सगळं घेतलंत... आता जे माझं नाहीचे ते पण घ्या...

पण..पण तरी नाहीच मिळणार तुम्हाला मी कधी.. 'मी'.. 'मी' जो आहे आता तो.... 

तुमच्यापासून पन्नास फुट उंचावर उभा. तुमच्या पेक्षा कितीतरी पट उंचच राहील मी...

कितीही ओरबाडलं-खेचलं मला तरी नाहीच उतरणार कधी खाली मी. तुमच्या पातळीला येणं नाही कधीच... 

फक्त तुमच्यासारख्या लोकांना किडामुंगीसारखं पाहत राहील... इथून-वरून"

"तसंही काही उरलंय का आता माझ्यात? शरीर? 

नाही दिसत मला काहीच आता...

सूर्योदय पाहताना रंग नाहीच दिसत आता. पिलरखाली लपायला जायची सूचना वाटते फक्त - सूचना नाहीच सक्ती.

सुर्यास्त अनिमिष डोळ्याने पाहायचो हे आठवून पण आता हसू येतं...

हाच सूर्य उद्या येणारे आणि असाच मावळणारे. कितेक कोटी वेळा हा असाच दिसलेला असणार, कितेक कोटी वेळा कितेक कोटी मानसं याच्याकडे बघत सुखावले असणार- हे सत्य जाणवत राहत - बोचत नाही, फक्त जाणवतं...

सूर्याला ते जितकं सवयीचं झालं असेल तितकंच कदाचित मला पण सवयीचं झालंय आता. 

घड्याळाकडे जितक्या कंटाळवाण्या नजरेने बघायचो तितक्याच, कदाचित त्याहून जास्ती कंटाळवाण्या नजरेने बघतो मी सूर्याकडे. 

त्यालापण माझी ही नजर सवयीची झालीये. केविलवाण्या नजरेने चुकवत राहतो तो माझी नजर..

बाकी लोकांच्या नजरेत celeb म्हणून वावरताना माझी अशी तुच्छ, विरक्त नजर खुपत असेल कदाचित त्याला...खुपोत.... 

काही फरक नाही पडत.. त्याला नाहीच. मला तर त्याहूनही नाही.

रंगीबेरंगी कपडे घालून लोकं खाली सर्कशीचे खेळ करत असतात, काही डोंबारी असतात, काही नुसते तारेवरच्या कसरतीला cheer-up करणारे, काही नुसते बघे, तर काही त्या सर्कशीपासून नजर चुकवीत बसून-झोपून असतात.

त्यांच्या कपड्यांचे रंग नाही दिसत. चेहऱ्यावर फासलेल्या रंगखालाचे त्यांचे खरे चेहरे दिसत राहतात नुसते. 

रंगांची वखवख नाही दिसत, सगळे gray दिसत राहतात. काही फिकट gray ,काही डार्क gray

आणि दिसतात ती कपड्याआतून व्यवहार करणारी शरीरं... 

उंचच उंच बिल्डींग मध्ये राहणारे खुजे लोक...वारुळातून भसाभसा बाहेर पडत असतात आणि खुरडत-खुरडत परत वारुळात जाऊन पोखरत राहतात स्वतःचीच घरं..."

"ऐकू येतं ? नाहीच. 

खालचा कोलाहल पण सवयीचा झालाय. कान बंद केले तरी आतला कल्लोळच ऐकू यायचा, त्यापेक्षा परवडतो हा.

पहाटेच चौकातल्या मंदिराचा घंटानाद सुरु झाला कि प्रार्थनेच्या ऐवजी लोकांची देव्हाऱ्यात फेकलेली अपेक्षांची-इच्छा -आकांक्षांची रडगाणी ऐकू येतात.

चौकातल्या कबुतरांच्या फडफडीमध्ये मला उलट त्यांच्या बंदिस्तपणाची तडफडच ऐकू येते. पंख असूनही आकाशच बंदिस्त असण्याची तडफड....

हि लोकं एकमेकांशी बोलतात? किंवा जे ऐकू जातं तेच त्यांना बोलायचं असतं? 

बोलतात त्यापेक्षा हजारपटीने जास्ती सांगायचं असतं त्यांना. पण नाही होत त्यांच्या कडून...

तोंडातून बाहेर पडणारे शब्द नाही ऐकू येत. आतल्या आत कोंडलेले, कधीच बाहेर न पडणारे शब्द घुसत राहतात माझ्या कानात. ती घुसमट ऐकू येते मला. नकोसं होतं  तेव्हा दिवसभर ते ऐकणं...त्यांच्या गाभाऱ्यातला आवाज माझ्या कानात घुमत राहतो दिवसभर.

म्हणून रात्रीची हि वेळ खरी माझी - 

काहीच ऐकू न येण्याही.. किंवा स्वतःचं ऐकायची- स्वतःला ऐकायची. 

तेही खूप आवडतं असं नाहीच...पण बोलावं लागतं स्वतःशी आणि ऐकावं पण लागतं स्वतःचं. 

नाही ऐकलं स्वतःचं- नाही बोललो स्वतःशी तर उडी मारावी लागेल मला खाली या लोकांच्यामध्ये...परत..

त्यांनी माझं ऐकावं यासाठी भिक मागत राहणं, त्यांच्या आवाजात माझा आवाज मिसळू देण्याची धडपड आणि तरीही स्वतःचा आवाज शाबूत राखण्याचा केविलवाणा प्रयत्न... 

त्यापेक्षा नकोच न हे ऐकणं-ऐकवणं इतरांना. स्वतःचीच शांतता ऐकत राहायचं....."

"वास ... कसा असतो गंध?

बधीर झालंय नाक. सतत सर्दी झाल्यासारखं किंवा त्याहूनहि वाईट..... कोरडीठक्क होऊन-होऊन आतली रंध्र सुकून गेलीत.

वास आणि त्याचा आजूबाजूला असणाऱ्या आठवणीपण  तशाच सुकून गेल्यात....

कानाच्या पाळीजवळचा शिकेकाईचा मंद वास, उदबत्तीचा जळकट-उग्र वास, बाळाचा दुधाळ वास, फिनैलचा/मुतारीचा नाकातले केस जाळून टाकणारा वास, रात्रभर कुस्करलेल्या फुलांचा दुपारी जाणवणारा वास, घरातल्या कोनाड्या-कपारीतला ओळखीचा वास..

गंध-सुगंध-वास-सुवास सगळे विसरून टाकलेत मी.

एकुनेक वासाची एकूण एक रंध्र आणि त्यांना चिकटलेल्या एकूण एक आठवणी-मानसं-स्थळ - सगळी बधीर करून टाकलीयेत मी. 

नाक नाहीचे... नुसता एक मोठा अवयव आहे. तोंडावर वाढलेला-वयोमानानुसार वाढत जाणारा-बिनकामाचा. बाकीच्या बिनकामाच्या शरीरासारखा.  फक्त इतकंच .. "

"जाणवतं काही ? नाहीच ...

पाऊस नाहीच मुरत आता आतवर. भिजभीज भिजलो तरी कोरडाच राहतो, एकाही सरीचा ओला ओरखडा पण नाही उठत कुठेच..

थंडी शहारे नाही आणत कि तोंडातून वाफा हि नाही काढत. हाडं पण कुडकुडत नाहीत- नुसती एकमेकांना पकडून-सावरून कशीबशी उभी असतात...

उन्हाने त्वचा काळी पडून पडून करपून गेलीये कधीच. हाडाला गच्च चिकटून राहिलेली असते नुसती.. खालच्या मांसाची उब्ब किंवा आधार तर कधीच गेलाय. 

सुरकुतलेली-चुणीदार दिसते नुसती. सोसल्याच्या हजार चुण्या जपत-दाखवत... अंगावर सैलसर पांघरलेल्या जुनाट वस्त्रासारखी सारखी...जीर्ण-शीर्ण.. 

कोट्यावधी गोष्टींना स्पर्श करून शिसारी आलीये आता स्पर्शाची पण.. 

गरमशार-गारकच्च-ओले-कोरडे-घामट-उगाच.... हजारो स्पर्श, त्याचे लाखो अर्थ आणि त्यांच्या अगणित आठवणी......

नको वाटतं आता कशालाही स्पर्श करायला. हि पेन्सिल राहते कशीबशी हातात.... अगदी स्वतःच स्पर्श पण नकोसा झालाय..."

"भुकेने वखवखलेली जीभ नुसती वळवळत राहते मोकळ्या बोळक्यात...दातांच्या संद्या-कपारीत सतत काहीतरी शोधत असते...दातांची चव तेव्हडी लक्षात आहे तिच्या आता.."

"पंचेद्रियाचा इतकी वर्ष जपलेला माज ...सगळा कधीच उतरलाय... कदाचित सगळ्या शरीराचाच माज उतरून पण वर्षं झाली..

नसलेल्या बुद्धीचा माज पण उतरला हळूहळू...  अविवेकी लोकांच्यामध्ये राहून जपलेला विवेक पण पायदळी तुडवला गेलाय...त्यांच्या जगात मीच वेळोवेळी वेडा ठरविला गेलोय.

मनातल्या भाव-भावना कधी काळी होत्या कि नव्हत्या अशी शंका यावी इतकं रिक्त झालंय मन.. 

आतपर्यंत काही पोचतच नाही.. निबर झालाय सगळं, कोडग्या कातडीचं...   

नुसता एक भव्य रिकामेपणा उरलाय मनात...या फ्लायओव्हरच्या सांगाड्यापेक्षाही भव्य.."

"पण मग सगळं जाऊनही 'मी' अजून उरलोय इथे.. 

हा 'मी' कोण आहे मग ? शरीर नाही... बुद्धी नाही.. मन नाही....

मग आता जे उरलंय ते काय आहे.. 

जे निरासक्त आहे.. अविकारी, विरक्त आहे...स्वतंत्र आहे..मुक्त आहे...

या क्षुद्रजीवांच्या खूप वरून उडतोय मी आकाशात ... 

खरच फ्लायिंग ओवर ... फ्लायओवर"    

Rapunzel

कठड्यावरून डोकावत वर आलेला सूर्य आरशामधून दिसायचा तिला. मग न्याहाळता नाही यायचं तिला, चमकत राहायचा आरसा. 

आरसा असा चमकला कि म्हातारी यायची वेळ झालेली असायची...  केस सांभाळत Rapunzel उठेपर्यंत खालून आवाज ऐकू यायचा..     

"Rapunzel, Rapunzel, let down your hair, so that I may climb the golden stair"

म्हातारी चढून वर आली कि कितीतरी वेळ बघत रहायची तिच्याकडे... केस उपटून तोडून टाकल्याचं नाटक करून म्हातारी तिची दृष्ट काढायची...

दिवसभर मग कौतुक चाललेलं असायचं, हजार प्रकारे तिच्या इतक्या मोठ्या केसांच्या वेण्या घालत बसे म्हातारी.. दोन म्हातारे हात दिवसभर तिच्या केसांना गोंजारत बसायचे.. आणि हे करत असताना हजार गोष्टी बोळक्या तोंडाने म्हातारी सांगत बसायची. 

"बाहेरचं जग किती  वाईट आहे, पिसासारखी तू इथे कशी सुखात आहेस. किती दुःख आहेत बाहेर, या उंच मनोऱ्यापर्यंत कोणतीच दुःख कशी पोहोचू शकणार नाहीत" असे एक ना हजार किस्से रोज नवीन उत्साहाने सांगत बसायची म्हातारी. 

कधीच न पाहिलेल्या बाहेरच्या जगाचं असं चित्र Rapunzel ने म्हातारीने दिलेल्या रंगाने रंगवले होते. 

कंटाळून मग सूर्य पण कठड्यावरून उडी मारून फरार व्हायचा. संध्याकाळच्या प्रकाशात लालसर चमकणाऱ्या केसांच्या दोरीने म्हातारीपण तिच्या महालात जायची.

दिवसभर केसात अडकून राहिलेल्या सूर्याची किरणे सोडवत बसायची ती. सुटलेली ती किरणं संध्येला अजून रंगीत करत राहायचे. म्हातारीने लाडाने घातलेल्या वेण्या सोडताना म्हातारीने डोक्यात भरवलेल्या गोष्टीपण सोडून देण्यासाठी गात बसायची ती.  

आवडत्या कंदिलात वात लावून दिवा पेटवेपर्यंत खालून अजून एक हवीहवीशी हाक ऐकू यायची.        

"Rapunzel, Rapunzel, let down your hair, so that I may climb the silver stair"

दिवसभर उन्हातानात मेंढ्यामागे भटकणारा गुराखी तरुण खाली हसत तिला हाक मारायचा. हाक इतक्या उंचावरच्या मनोऱ्यापर्यंत पोहोचेपर्यंत Rapunzel चे केस खाली पोहोचलेले असायचे.   आल्याआल्या त्याच्या घामट मिठीमध्ये विस्कटून जायची ती, केसांसकट. 

आवडत्या कंदिलातली वात काढून ती त्याने आणलेल्या आकाशकंदिलात लावायची. तिच्या एका केसाला आकाशकंदील बांधून हवेत उडवायचा तो. कितीतरी वेळ आकाशात उडणाऱ्या त्या दिव्याकडे बघत ते सगळे ग्रह, तारे फिरून यायचे. 

तो तिला बाहेरच्या जगाची सुंदर-सुंदर चित्र काढून दाखवायचा. म्हातारीने दिवसा सांगितलेल्या सगळ्या गोष्टी तो रात्री पुसून टाकायचा.

कंदिलातली एकुलती एक वात प्रकाश सांडत आकाशात फिरत असायची आणि खाली हे दोघं अंधारात आकार-उकार-हुंकारांची चित्र रेखाटत बसायची.    

कधीच न पाहिलेल्या बाहेरच्या जगाचं असं चित्र Rapunzel ने तिच्या गुराखी-राजकुमाराने दिलेल्या रंगाने रंगवले होते. 

रात्रीबरोबर रात्रभर फिरून-थकून, डोळे किलकिले करत आकाशकंदील पण जमिनीवर उतरायचा. Rapunzel चे डोळे उघडायच्या आधीच चंदेरी चमकणाऱ्या केसांच्या दोरीने तो गुराखी त्याच्या माळावर परत जायचा. 

म्हातारीच्या गोष्टी डोक्यात जास्ती वेळ राहायच्याच नाहीत. त्या तरुणाच्या गोष्टी मात्र डोक्यात सतत फिरत राहायच्या, काहीतर पोटापर्यंत जाऊन बीज होऊन रुजल्या होत्या.

त्यारात्री चंद्राच्या प्रकाशात तिने हे त्याला सांगितलं, ती सांगत असताना तो मात्र आकाशकंदील आखडून घेत आहे याची जाणीवही नाही झाली तिला. 

त्यारात्री लवकरच आकाशकंदील खाली आला. 

अजून पेरभर वात शिल्लक होती. 

कंदिलाच्या त्या मिणमिणत्या प्रकाशातही चमकणाऱ्या केसांच्या दोरीने तो खाली उतरला. माळावर नाही गेला तो. कुठे गेला कोणालाच नाही कळलं. 

कोणी रंगवून सांगितलेलं जग खरं? दिवसा म्हातारीने सांगितल्यासारखं  कि रात्री त्याने दाखवल्यासारखं ?

कि दोन्ही जग खोटीच? आपण नाहीच पहिलीत ती. कसा विश्वास ठेऊ त्यांच्यावर? 

दोघांनी केवळ त्या जगाची स्वप्न दाखवली. कोणीही नेऊन का नाही आणलं मला त्या जगात?

कि दोघांनी मी हवी होते? केवळ मी? या बंद मनोऱ्यातली 'बंधिस्त Rapunzel'?

 

"Rapunzel, Rapunzel, let down your hair, so that I may climb down the stony stair"  

स्वतःलाच हाक मारली तिने.. आणि स्वतःच ओ पण दिला.

स्वतःला शेवटचं न्याहाळून आरसा फोडून टाकला तिने. आरश्याच्या काचेने केस कापून टाकले स्वतःचे. 

कठड्याला एक टोक बांधून उतरली ती तिच्या मनोऱ्यावरून. 

उतरल्या उतरल्या दुसऱ्याच पावलाला ठेचकाळली ती. आवडत्या कंदिलाला थोडा तडा गेला.

म्हातारीचे आणि गुराखी-तरुणाचे रंग घेऊन ती त्यांने रंगवलेल्या जगात एकटीच निघाली. दोघांनी रंगवलेल्या चित्रांशी खरं जग कुठेच जुळत नव्हतं. दोन्ही चित्र खोटीच निघाली.

काट्याकुट्यातून, दऱ्या-खोऱ्यातून, नदीनाले पार करत ती खरं जग आता पाहत होती. 

घासातला घास देणारे हात आणि बरबटलेल्या नजरा झेलत होती ती.

दोघांचे सगळे रंग एकत्र होऊन नवीनच काहीतरी रंग तयार व्हावा तसं जग होतं हे. 

कितेक दिवस सगळं सहन करत, सोसत राहिली ती. खूप त्रास भोगला तिने, खूप चांगली मानसं पण पहिली.

पण जसजसे पोट दिसायला लागले होते तसं तसं शरीरपण थकत चाललं होतं. 

शेवटी तिने ठरवलं.

         

"Rapunzel, Rapunzel, let down your hair, so that I may climb the final stair"  

इतके दिवस ते दोघं याच वाटेने माझ्यासाठी स्वप्न घेऊन वर येत होते. आता याच केसांच्या दोरीने सत्य घेऊन वर चढायचं आपल्या मनोऱ्यात परत. शेवटचं.. मग बंधिस्त..

रुक्ष-राठ झालेल्या, काचणाऱ्या केसांच्या त्या दोरीने ती भर उनात कशीबशी वर चढून गेली. 

कठड्यावरून अक्षरशः अंग टाकून दिलं तिने आत. ग्लानी आली होती तरी उठून तिने कठड्याला बांधलेली केसांची गाठ आधी सोडली...

आता कोणी खालून कोणी हाक मारायला नको, कोणी वर यायला नको आणि कोणी खालीही जायला नको. 

ते जग सुटलं, त्या जगाशी प्रत्यक्ष-अप्रत्यक्ष संबंध आणणारे हे लांबसडक केसहि नकोत.

Rapunzel आता या केसांशिवाय जगेल. 

जगाशी काहीच संबंध न ठेवता जगेल.

शेवटचे २ महिने खूप वाईट गेले तिचे, सतत उलट्या व्हायच्या तिला. 'अति उलट्या म्हणजे बाळाला जावळ खूप' असं ऐकलेलं तिने.

त्या रात्री कितीतरी आकाशकंदील आकाशात तरंगत होते. इकडून तिकडे आकाशात आतिषबाजी चालू होती. उल्कावर्षावाने सगळी रात्री पेटून उठली होती. 

आजवर पाहिलेल्या रात्रीच्या आकाशापेक्षा हि रात्र खूप जास्ती प्रकाशमान होती. Rapunzel च्या स्वप्नात नेहमी येणारे 'उडणारे आकाशकंदील' ते हेच होते.

प्रसवकळा विसरायला लावणारी रात्र होती ती. रात्रभर जागीच होती ती. सकाळ होत आली तरी ते दिवे जमिनीवर येईनात. 

सूर्यपण डोंगराडून रात्रीची हि आतिषबाजी बघत रेंगाळला होता. त्याची काही अति-शिस्तीशीर किरणं वेळ पाळून घुसली होती आकाशात. 

रात्रीचे म्हातारे रंग आणि पहाटेचे तरुण रंग एकमेकांत मिसळले होते. ती रात्र पण नव्हती आणि दिवस पण नाही. 

दोघांचेही रंग नव्हते ते. 

सगळ्या रंगांचं अजब सुंदर चित्र आकाशाच्यापटावर रंगलेलं होतं..

त्या दोघी रात्र आणि पहाटेचं हे सुंदर चित्र अनिमिष डोळ्यांनी पाहत होत्या.

Rapunzel च्या 

चेहऱ्यावर

 प्रसववेदनेची आभा होती. कुशीतल्या बाळाला उबेत घेत होती ती.

आणि कुशीतल्या लहानग्या जीवाचे किरमिजी-टपोरे डोळे आकाशातले ते रंग टिपत होते. 

सोनेरी-चंदेरी-निळ्या-लाल-भगव्या प्रकाशात बाळाचे लांबसडक केस चमकत होते... 

तेच लांबसडक केस....जगाशी जोडणारे....परत    

"Rapunzel, Rapunzel, let down your hair, so that I may climb the colorful stair" 

गोष्ट

आजोबा प्रत्यक्षात भेटण्यापेक्षा लोकांच्या त्यांच्याबद्दलच्या आठवणींमधून जास्ती भेटत राहिले.. राहतात अजूनही ..

खूप रुबाबदार व्यक्तिमत्व होतं त्यांचं.. भरपूर गड किल्ले पालथे घातलेले.. जितके भाषेवर प्रभुत्व तितकाच इतिहास हि पक्का ... किल्ल्यांवरच्या चढाईच्या त्यांच्या गोष्टी असे काही रंगवून सांगायचे कि बस... त्यात त्यांच्या भुतांच्या गोष्टी ऐकून तरी ओलीच व्हायची रात्री.. लहान होतो तेव्हा बराच....तेव्हा त्या गोष्टी अर्थाच्यादृष्टीने वेगळ्या भासलेल्या...आता आठवल्या तर संपूर्णपणे नवीनच अर्थ लागतो त्यांचा..

तेव्हा..

तर आजोबा आणि त्यांचे २ विद्यार्थी कोणता तरी अवघड गड उतरून येत होते.. संध्याकाळ झालेली...वाट बहुदा चुकलेली. तरीपण गाव काही सापडेना...रात्र होत आली होती... दूरवर एक दिवा दिसला त्यांना..

दिव्याचा माग काढत पोचले ते तिथवर.. एका झोपडी मध्ये तो मिणमिणता दिवा लागला होता.. आत गेले तर एक बाई घरकाम करत होती.. आजोबांनी सांगितलं...कि "थकून आलोय, रस्ता चुकलोय, खूप भूक लागलीये, काहीतरी खायला मिळालं तर बरं होईल"...ती  बाई जेवण करून द्यायला तयार झाली.. हे सगळे लोक बाहेर अंगणात गप्पा मारत बसलेले.. पाणी आणायला म्हणून आजोबा आत झोपडीत गेले..

तर ती बाई भाकऱ्या करत होती.. आणि चुलीमध्ये लाकडाऐवजी स्वतःचे पाय सरपण म्हणून घालून बसली होती...

आजोबा तसेच गुपचूप बाहेर आले आणि सगळे लगेच तिथून पळून आले..

खूप भीती वाटलेली तेव्हा हि गोष्ट ऐकून, आताही trek करताना हमखास हि गोष्ट आठवते. लाकडा ऐवजी स्वतःचे पाय जाळणारी ती बाई..

आता...

मग आता हि गोष्ट वेगळ्या तर्हेने appeal होते....

अशी कि.. ती बाई आपले पाय सरपण म्हणून वापरून घरासाठी भाकऱ्या करत होती.. आणि बाहेर तिचा नवरा सरपणासाठी कुऱ्हाडीने स्वतःच्या पायावरच घाव घालत होता.. स्वतःच्या पायाचीच लाकडं करून तो घरासाठी सरपण गोळा करत होता..

त्या दोघांची भीती नाही वाटत मला .. उलट ती हसत, अगदी गोल भाकरी यावी यासाठी अजूनच जास्ती एकाग्रतेने भाकरी करताना मला दिसते..आणि तो पायाचे तुकडे गोळा करून, त्याची मोळी चुलीच्या कडेला सरकावून बायको आणि स्वतःला ताट वाढून घेत असताना दिसतो..

त्यांच्यात मला संसारासाठी काहीही करणारे, प्रसंगी स्वतःला जाळून-तोडून-विसरून "जगणारं" "भूत जोडपं" दिसतं.. आणि ते असेच एकत्र  जगतील याची खात्री वाटते..

ते

कधीकधी येतात 'ते' अगदी नटून-थटून. ठेवणीतले कपडे घालून. दागिने वगैरे पण एकदम चकचकीत. makeup आणि  touch-ups मध्ये भरपूर वेळ घालूनच येतात. सणासाठी तयार झाल्यासारखे. आवडून जातात मग, अगदी बघत रहावसं वाटतं त्यांच्याकडे. नखशिखांत almost perfect, flawless.

-कोण रे 'ते' ?

--अर्रे तेच ना... आपले हे रे..काय म्हणतात त्यांना?.. डोळ्यासमोर आहेत राव ते... ऐनवेळी बरोबर आठवत नाहीत बघ  ..

किंवा कधीकधी 'ते' झोपेतून उठून, चीपाडलेले डोळे चोळत समोर उभे राहतात... विस्कटलेल्या,सुटत आलेल्या night dress मध्ये..अर्धवट झोपेत असतात.. सुजलेले झोपाळू डोळे, उशीच्या लालसर खुणा उमटलेले टम्म गाल, हळूहळू-रडकी चाल.. मग येऊन बिलगतात.. तोंडाचा वास येत असतोच... पण तरी उचलून घ्यावसं वाटतं त्यांना, टम्म गालाला अजून लाल करणारा एक मोठा मुका घेऊन कडेवर घ्यायचं त्यांना.... मान खांद्यावर टाकून परत झोपी जातात किंवा नुसते चिकटून बसतात आपल्याला.. अगदी कसलाही आव न आणता आलेले असतात 'ते', innocent, raw, सच्चे ... 

-चिल्लीपिल्ली पोरं का ?

--नाहीरे.. थांब सांगतो.. आवडतात  मला ते तसे चिल्ल्यापिल्ल्या बाळासारखे चिकटलेले.. 

किंवा ...तू जादुगाराची  कळशी बघितलीयेस का? सगळं पाणी ओतून देतो तो..असं वाटतं सगळं पाणी संपलंय आता..पण मग थोड्या वेळाने तो परत कळशी उलटी करतो...परत त्यातून पाणी पडतं..असा कितीही वेळा करा..थोड्याथोड्या वेळाने थोडे थोडे पाणी त्यातून पडत राहत...किंवा तुला diabetes आहे का? दिवसातून हजारवेळा जावं लागतं....दरवेळी थोडी का होईना होतीच..पण पूर्ण नाहीच.अगदी छटाक -छटाक दरवेळी.. तसे येतात ते.. हळूहळू, थांबून थांबून.... धड संपत पण नाही आणि धड सलगपणे एकाच वेळी येतही नाहीत.. इतके नाही आवडत ते मला अशावेळी.. एक चांगलं असतं कि संपत नाही कधीच ..Daily Soaps सारखे... पण मग मजा नाही राव त्यात.... तितका patience लागतो मग त्यांना पूर्ण पाहायला...  इतका वेळ घेऊन येतात पण चांगले असतात एकदा आले कि..

-मला नाहीये diabetes अजिबात. उगाच काही करून अश्या  घाणेरड्या उपमा कशाला देत असतोस? सांग ना पटकन काय आहे ते...

--घाणेरड्या उपमा काय? चायला जगातल्या ३७.६७% लोकांना diabetes आहे...त्यांना कळेल कि हे लगेच... आणि  बाकी लोकांसाठी जादूगाराच्या कळशीची  उपमा आहे ना.. थांब ..अजून एक वाईट उपमा देतो...... 

constipation झाल्यासारखे! नाहीच येत 'ते' कधी कधी... कितीही वेळ वाट पहा, pressure येण्यासाठी वर्तमानपत्र  वाचा, cigg ओढा.. नाहीच येत ते...मग वेड्यासारखी मिन्नात -वारी करत बसायची.. कधी एकदा ते येतात असं झालेलं असतं.. खूप साचून-साचून असतं आत सगळं... मोकळं व्हायचं असतं.. आणि नेमके त्यावेळी ते येत नाही... अस्वस्थ वाटत असतं खूप पण तरी ते आपली पर्वा न करता, त्यांच्याच मर्जीने येतात..

पण एकदा ते आले कि मग खूप मस्त वाटत असतं..मोकळं-मोकळं, हलकं-हलकं... अशावेळी ते जेव्हा येतात ते खूप भारी होऊन येतात... इतकी वाट पाहण्याचं सार्थक झाल्यासारखं असतं ते.. 

- आवर रे..सांग बाबा पटकन... इतकं pressure देण्यासारखं  नाहीये हे.... 'ते ' कोण आहेत ते सांग.. तुझे कमरेखालचे जोक्स नाईलाजाने ऐकत बसण्याइतकं नाहीयेत 'ते' महत्वाचे ..सांग लवकर, नाहीतर जातो मी 

--'ते' महत्वाचे नाहीयेत ?

असे ढगफुटी सारखे येतात कधीकधी 'ते'..  अचानक, तयार नसतो आपण अजिबात...धो-धो बरसतात ते... काही कळायच्या आत आपण चिंब भिजलेलो असतो... 'ते कसे आले', 'कसे गेले' हे कळण्या आधीच तो क्षण ओसरलेला असतो... केवळ ते येऊन गेले इतकंच कळत असतं...ढगफुटीचा तो moment नाहीच परत जसाच्या तसा मांडता येत... नंतर चिबं अंगाला जाणवणारे शहारे तेव्हडे राहतात... केवळ ते शहारे हीच ते आल्याची आल्याची खुण, पुरावा... ते आल्याचे exact moments, त्यांचं त्यावेळचं नेमकं रुपडं नाहीच सापडत परत.. जसंच्यातसं नाहीच सांगता येत - ते कसे आले होते?, ते कसे होते?.

पण त्यांचं येणं हे फक्त अनुभवणं  असतं.. नाहीच  सांगता येत काय वाटतं त्यावेळी.. सर्वात भारी असतात 'ते' त्यावेळी.. 

-निघालो मी.. इतकी पानं खाऊन पण नाही सांगता आलं तुला कोण आहेत 'ते'...किती लायनी खर्च केल्यास? बघ जरा - पंधराशे लायनी, सतराशे साठ शब्द....

-- "शब्द"...अगदी बरोबर.. आता आठवला तो शब्द............अर्रे "ते" म्हणजे "शब्द"..        

Rachel Greathouse!

आजकाल दरवेळी लायब्ररीमधून पुस्तक घेताना चोविसावं पान उघडून बघतो. तिने खुण केलेली असतेच तिथे, "Clef" ची musical note. अगदी माझ्या छातीजवळ गोंद्लेल्या tattoo सारखी. ditto

लायब्ररीमधून आपल्या मनाचं पुस्तक घ्यायचो, अगदी आपल्या आवडीचं. जे ठरलेले लेखक आहेत त्यांचीच किंवा नेहमीच्या genre ची पुस्तक घ्यायचो. किंवा कोणीही न वाचलेली-अगदी करकरीत कोरी पुस्तकं पण कधीकधी. वेगळ्या वाटेवर लिहिणाऱ्या कोणाचीही पुस्तकं घ्यायचो मी. 

कधीकधी आपल्या वेगळ्या निवडीचं उगाच कौतुक वाटायचं. 'सहा फूट माणसांच्या गर्दीत सव्वासह फूट असणे' इतकाच काय तो फरक, पण तरीही चांगलं वाटायचं... पण तरीही  दरवेळी 'आपण सोडून हि पुस्तकं कोण वाचत असेल?' असा प्रश्न पडायचाच. मग पुस्तकाच्या शेवटी जायचो. शेवटच्या पानावर लायब्ररीवाल्या बाईने शिक्के मारलेले असायचे. वर्षानुवर्षाचे date-stamps सापडायचे. बरीच पुस्तकं महिने-महिने पडून राहिलीत अशा तारखांच्या नोंदी सापडायच्या.

एकतर ती पुस्तकं लायब्ररीच्या शेल्फ मधेच पडून राहिली असतील किंवा वाचणाऱ्याने त्याची हजार पारायणं तरी केली असतील असा(उगाच) अंदाज बांधत परत वाचायला लागायचो...

पहिल्यांदा जेव्हा चोविसाव्या पानावरची ती खुण पाहीली तेव्हा थबकलो होतो. आरशात जाऊन परत माझा tattoo पाहून घेतला. 

माझ्या चोविसाव्या वाढदिवसाला काढलेला तो tattoo... 'S' शी साम्य म्हणून आणि काहीतरी musical हवं छातीशी म्हणून Clef ची sign काढलेली...

चोविसाव्या पानावर Clef ची ती musical note त्याच्या लफ्फेदार शेपटीसकट अगदी जशीच्या तशी होती... 

शिवाय दाबून काढलेलं अक्षर, मागच्या ३-४ पानांवर उमटलं होतं.

जरावेळ थांबून सगळं पुस्तक कितेकदा तरी चाळलं. अजून कितीतरी खुणा सापडल्या- माझ्या आवडत्या बऱ्याचश्या वाक्यांच्या खाली टिंबाच्या पुसटश्या खुणा होत्या, दुमडलेल्या पानांवरचे उतारे पण बहुतेक माझ्याच आवडीचे, पुस्तकातल्या नेमक्या माझ्याच आवडीच्या कथांची पानं खिळखिळी झालेली वाटली - परतपरत खूप वेळा वाचून त्या कथेच्या आजूबाजूच्या पानांच्या घड्या सैल झाल्यासारख्या वाटत होत्या....

मग नंतरच्या प्रत्येक पुस्तकावर सापडली ती खुण, त्या खुणा... पूर्वी घेतलेली जुनी पुस्तकं पण चाळली, त्यावर पण त्याच खुणा सापडल्या. कदाचित आधीच्या पारायणात त्या दिसल्या नव्हत्या.

मला न आवडणारी पुस्तक पण चाळली, पण त्यावर त्या खुणा नव्हत्या. अगदी माझे नावडते पण प्रसिद्ध लेखक पण पिंजारले, त्यांच्या पुस्तकांची २४ वी पानं अगदी कोरी होती.

बाकी कोणत्याच पुस्तकांवर या खुणेचा कसलाच आवाज नव्हता आणि माझ्या आवडीच्या पुस्तकांवर मात्र Clef चा आवाज नेहमी किणकिणत असायचा...

(..आणि हो, हे आपलं उगाचच.. "तिच्या", "तिने खुण केलेली असतेच तिथे".... जणू काही अशा खुणा करणारी व्यक्ती खरच "स्त्री"च आहे. खरतर ती स्त्री आहे कि पुरुष आहे हे माहिती नाही. पण ती व्यक्ती एक पुरुष आहे हे imagine करण्यापेक्षा ती एक स्त्री/मुलगी आहे हे imagine करणं खूप चांगलं वाटतंय मला. तसाही ५०% chance आहेच कि हे खरं होण्याचा. शिवाय ती व्यक्ती कोण आहे हे मी नाहीच शोधणारे. तसं जास्ती अवघड नाहीये शोधणं, खूप मोठी नाहीचे लायब्ररी आमची. पण तरी नकोच... ती अशीच अज्ञात राहिलेली हवीये मला.. खरच स्वप्नवत आहे हे मग ते तसंच स्वप्नच राहिलेलं आवडेल मला.. पण तरीही राहून राहून आश्चर्य वाटतच राहातं, आणि ते नाही रोखू शकत मी.) असो..

विश्वासच बसतच नाही माझा..

इतक्या कशा पुस्तकांच्या निवडी सारख्या असतील? आवडी पण कशा बहुतेक सारख्याच? 

इतक्या कशा सगळ्याच वाटा सारख्याच असतील? 

तिनेच वाचलेली पुस्तकं मी वाचतोय किंवा तीच तिचं पुस्तक वाचून झालं कि मला देतीये वाचायला, तिला आवडलेल्या गोष्टी सांगतीये मला..असं वाटत राहातं..

कि मीच तिच्या पाऊलखुणावरून चालतोय? नाही, असं कसं होईल? हि वाट तर माझीच होती ना?... माझ्याच आवडीची, माझ्याच निवडीचीहि..ती यायच्या आधीही? याच वाटेने ती सुद्धा गेलीये हे समजायच्या आधीही मी चालत होतोच कि या वाटेने?

काय आहे हे? कोण आहे हि? कि हा पण मी तयार केलेला भासच? प्रतिमांचा खेळ पूर्वीचाच?

पण काहीही असू देत, राहू देत हे असंच....

असू देत असंच तिच्या पाऊलखुणांवरून चालणं, त्या कोणाच्या आहेत हे माहिती नसूनही...

कोणीतरी आहे या वाटेवर माझ्याबरोबर हेही काही कमी नाहीये माझ्यासाठी.. एकटेपणा नाही जाणवत मग चालताना. 

आधी कोणीतरी याच वाटेवरून चालल्याचं समाधान आणि कदाचित ती व्यक्ती जवळपासच कुठेतरी असेल याचा आधार पण वाटतो...

पानापानांवर तिची पायरव अशी ऐकू आली कि सोबत जाणवते तिची.. अंधारात अगदी हातात हात नसला तरी तिचं अस्तित्व मात्र जाणवत राहतं आजकाल...   

असो...नाहीच शोधते मी तिला, पण मग पुस्तक घेतलं हातात कि तिची आठवण होतेच....डोळे शब्द वाचण्याऐवजी तिच्या पाऊलखुणाच शोधात राहतात.

रात्र खूप झालीये आता.. पण हि नवी कोरी आवृत्ती मिळालीये 'पिंगळावेळ'ची.. संपत आलीये वाचून ...'यात्रिक' चाललंय..आरशात बघतोय असा भास होत असतो नेहमी हि गोष्ट वाचताना.. किंवा खूप थकल्याने आपणच डॉन आहोत असं वाटायला लागतं मग..पण मग फरक फक्त इतकाच कि इथे डॉन पण मीच आणि Sancho पण मीच..      

झोपतो आता.. नाही जागवते आता.. या गोळ्या घेऊन जाऊ झोपी..

---------------------------------------------------------

किती शांत झोपलाय, सैरभैर असतो नाहीतर नुसता. गोळ्यांचा उपयोग होतोय तर..

माझ्या राजा, तुझा छातीवरचा tattoo तुझ्यापेक्षा जास्तीवेळा मी बघितलाय. 

त्या clef च्या शेपटीचा लफ्फेदारपणा तुझ्या स्वाक्षरीत तर आहेच पण तुझ्या वागण्यात पण तसाच आहे हे माझ्या पेक्षा जास्ती कोणाला माहिती असेल?

जितक्या तीव्रतेने/intensity ने तू लिहितोस/बोलतोस ते उठतंच कि मागच्या ४-५ पानांवर सुद्धा. तू केलेल्या वारांचे व्रण आहेतच कि माझ्याकडे,दिसतात त्याच्यापेक्षा जास्ती खोलवर उमटले आहेत ते.

केवळ सात पावलं नाही टाकलीयेत बरोबर आपण, हि वाट तुला तुझ्या एकट्याची वाटत असली तरी माझी मूक सोबत असेलच रे. 

तू एकटा नाहीयेस हे तुझ्याच प्रतिमांच्या खेळातून तुला आम्ही पटवून देतोय. इतकंच...

चल, तुझ्या या नवीन कोऱ्या पुस्तकावर खुणा करत बसते आता जरा वेळ. तूच सांगितलेलं असतं सगळं मला, मी फक्त वाक्यांखाली टिंब करते किंवा पानं दुमडून ठेवते...

शेवटी औषधाबरोबर हेही करणं तितकंच महत्वाचं आहे.

So i will help you read those books....

.....and we will put the lonesome back on the shelf!