शिखरावरच्या सर्वोच्च खडकाच्या छाताडावर पाय रोवून उगवत्या सूर्याला नजर देण्यात जी कैफ आहे ती इतर कशातच नाही !
मग खूप खाली वाऱ्याच्या, धुराच्या मेहरबानीवर तरंगायची केविलवाणी धडपड करणाऱ्या शुष्क पानांकडे बघून कीव येते. नजर कुठेतरी गाडून, तरंगायचं केवळ hallucination अनुभवायचं हीच गत.
शेवटी विजय अप्राप्य झाला कि अशा सहज 'हवेत' नेणाऱ्या गोष्टींच्या आहारी जाणे हे एकच उरते.
पराजयापेक्षा या बेरकीपणाचं दुःख जास्ती !
2 comments:
Soo True!!!
>> पराजयापेक्षा या बेरकीपणाचं दुःख जास्ती !
best! burned into the brain type wakya ahe he! :-)
Post a Comment