Graffiti !

....नाहीतरी मी काय करतो ? ब्लॉगच्या या पांढर्या भिंतीवर Graffiti च काढतो. चित्रकला काडीची येत नसूनही !

भिंतीवर काही गणितं लिहून दिली होती मृणालला. अवघ्या १० मिनिटात "Multiplication With Carry Over" शिकली ती.

...पण तरी चिडले वडील मृणालवर 'भिंत खराब केली' म्हणून. माझीच आयडिया होती पण बोलणे तिला खावे लागले. Asian Paint Royal ची- सैफअली खान ची - Ad आठवली.

खरतर भिंत आणि त्याला पेंट करतानाचा Scene मला नेहमीच खूप Romantic वाटत आलाय. मग तो RHTDM मधला "चुराया चुराया " चा असो वा 'आर्यन' सारख्या बकवास फिल्म मधलं "जानेमन" गाणे असो. किंवा सैफचीच Royal Play ची advt.

पूर्ण मोकळं घर - आणि त्यात दोघंच - घराला आपल्या मनासारखे रंग भरताना. ते रंग देतानाचे moments खूप मस्त वाटतात. नव्याकोऱ्या डायरी मध्ये आपले पहिले-वाहिले शब्द लिहितानाची अवस्था . अगदी एकदम कोऱ्या कॅनवासवर आपल्याच मनासारखं चित्र काढायचं स्वातंत्र्य. नवं आयुष्य अगदी आपल्याच परीने रंगवायचं स्वातंत्र्य ! जणू या भिंती आपल्या आवडीनुसार रंगवल्या तर बाकी आयुष्य पण आपल्या आवडीनुसार रंगेल (हा भाबडेपणा ! ( पण आवडतो मला)).

खरतर "भिंत" हि नेहमी बंधनाचे, पारतंत्र्याचे प्रतिक ठरत आलीये. चीन - बर्लिनची भिंत, भाषा-देश-प्रांत यांची भिंत, जेल ची उंचच उंच भिंत किंवा "ये दिवार तोड दो " वाली भिंत. नेहमीच ती कोणाला कोणाला अडवत आलीये. आणि त्याच भिंतीवर, कशाला हि न जुमानता, आपल्याच मनाप्रमाणे तिला रंगवायची हि जी भावना आहे तीच मला खूप आवडते. Graffiti मधला हा rebelism मला जास्ती भावतो. त्यामुळे Graffiti मध्ये कितीही Gaudy रंग असले तरी तिच्यातील या मुक्ताविष्कारामुळे ती आवडतेच. कदाचित काही मांडण्याचे स्वातंत्र्य, व्यक्त होण्याचे समाधान किंवा "Be A Rebel" अशी काहीशी भावना कुठेतरी आहे तिच्या मागे.

असो. भिंत वरून बरेच घसरलो - भरकटलो.

ज्या घरांमध्ये असे भिंतीवर रंगांचे, पेन्सिलीचे रेघोटे दिसतात ते घर मला लगेच आवडून जाते. अशा घरांमध्ये त्यातील बाळाची वाढ खुडणार नाही याची आपसूक खात्री मिळते.

आधी २ फुटांवर काढलेली वेगळीच चित्रलिपी-अक्षरलिपी मग जस जशी बाळाची उंची वाढत जाईल तसे ३-४ फुटांपर्यंत विकसित होत जाते. वळण नसलेल्या रेघोट्यांना मग हळूहळू आकार येत जातात. त्यांच्या अफाट कल्पनांना त्या भिंती कॅनवास देऊ लागतात. त्यांचं अवघं आकाश त्या भिंतींवर, चादरींवर सांडू लागतं.

खरतर व्यक्त होणं मूतणारया बाळाकडून शिकावं. त्यांचा भावनांना व्यक्त करायचा सर्वात सोप्पा मार्ग असतो - मिळेल त्या गोष्टीने भिंतीवर, चादरीवर रेघोट्या मारणे. अगदी सर्वात Raw मार्ग आणि सर्वात efficient. (नाहीतर इकडे इंटरनेट चालू होईपर्यंत अर्ध्या-अधिक कल्पना उडून जातात)

Yes, We are damn expressionist right from our birth ! पण मग आई रागावते "भिंतीवर नको लिहूस, राजा". मग तिचा तो राजा ताज्या वर्तमान पत्रावर लिहायला लागतो. त्यावर परत चिडचिड. मग तो जुन्या वह्या खराब करायला लागतो. पुन्हा चिडचिड. मग आता इथे नको लिहायला, तिथे नको चित्र काढायला असे करत करत काही लिहिण्यासाठी, रंगवण्यासाठी त्याला कोरीच पाने लागायला लागतात. नंतर नंतर तर अजूनच नाटकं सुरु होतात - branded वहीच, branded पेनच, branded रंगच, branded कॅनवासच ! असं करता करता "व्यक्त होणे" हा केवळ एक सोस राहतो त्यातला rawness, सृजन हे कधीच उडून गेलेले असते.

रंगवू द्यावं त्यांना -लिहू द्यावं त्यांना. भिंतीवर, चादरींवर, फळ्यांवर, ओसरीवर. त्यांचे कॅनवास, त्याचं आकाश असं हिसकावू नका.

मांडू द्या - सांडू द्या त्यांना! व्यक्त होऊ द्या त्यांना-मुक्त होण्यासाठी !

आदिमानवाने 'गुहेच्या भिंती खराब होतील', 'वनस्पतींचा रंग वाया जाईल' म्हणून आपल्या लहान मुलांना रागावले असते (त्यांना भिंती रंगवू नसत्या दिल्या ) तर "भीमबेटका" सारख्या ठिकाणच्या आदिमानवाच्या गुहांमध्ये काहीच लिहिलेलं, रंगवलेलं सापडलं नसतं आपल्याला.

कदाचित भविष्यात, ५००० हजार वर्षांनंतर, उत्खननात आपले शहर सापडेल. 244 फुटांवर माझ्या घराची भिंत सापडेल. आणि त्यावर माझ्या मुला-बाळाने काढलेले आकार-उकार सापडतील. त्यांच्या चित्रलीप्या सापडतील. त्यांच्या कल्पनेचे प्राणी पक्षी चितारलेले दिसतील त्यांना.

मग एखादा पुराणवस्तू संशोधक म्हणेल "त्याकाळी 'अशी' चित्रलिपी अस्तित्वात होती. आणि 'हे-हे' 'असे' प्राणी-पक्षी वावरत होते....इत्यादी इत्यादी "

आणि एखादा मानववंश संशोधक म्हणेल "त्याकाळाची लहान मुले खूप मुक्त वातावरणात वावरलेली दिसतात...इत्यादी इत्यादी "