Old Monk

३०...

जहाजाला त्याचा anchor सावरणार, सांभाळणार, एकाच जागी ठेवणार ...
Anchor समुद्राच्या एखाद्या कपारीत, कोनाड्यात अडकणार... anchor ला ती कपार धरून ठेवणार...
२-३ मोठे दगड, कातळ मिळून ती कपार किंवा कोनाडा तयार झालेला असणार...
त्या दगडांना मग जमिनीने घट्ट धरून ठेवलेले असणार...
जमीनपण काय तर पृथ्वीचाच भाग... पृथ्वीनेच तिच्या गुरुत्वाकर्षनाने जमिनीला धरून ठेवलेले असणार....
पृथ्वीला सूर्याने त्याच्या गुरुत्वाकर्षनाने जखडून ठेवलेले असणार...
सूर्यहि अंधारात "कशाला" तरी टेकून उभा असणार...
"कशाला" हि गोष्ट पण कोणाच्या तरी आधाराने तरलेली, तगलेली, बाकीच्यांना आधार देत उभी असलेली..

जहाजाने आपण भरकटलो म्हणून "कशाला" हि जबाबदार धरू नये....उठसूट कशाला "त्याला" दोष द्यायचा ?

६०...
साला....नियती इतकी बेक्कार असते ना..

आपल्याला वाटत असतं आपण नेहमीचा रस्ता सोडून वेगळ्या रस्त्याने जातोय ते आपल्या मर्जीनेच ...
..पण असं नसतं, आपल्याला दोन रस्ते मिळणार आणि त्यातला वेगळा रस्ता आपण निवडणार हेच ठरलेलं असतं... Choice नसतोच तो, उलट उगाच आपल्याला खेळवणं असतं ते....
........तो निर्णय आपल्या मनाने घेतला म्हणून आपण  खुश असतो आणि वर कोणीतरी हसत असते.. 

घसरगुंडी वरून लोक मजा करत खाली येत असताना आपण तिच्यावरून उलटीकडून चढत असतो.. आपल्याला वाटत असतं आपण प्रवाहाविरुद्ध चाललोय...

..पण असं नसतं, आपलं destination त्या रोडच्या डाव्या बाजूलाच असतं (in India and Britain :D) म्हणून आपण तसे जात असतो. विरुद्ध दिशेने जाताना केस विस्कटणे याची नशा वाटते आपल्याला पण ते तसे होणे हेच ठरलेलं असतं..
........आपण प्रवाहाविरुद्ध पोहण्याच्या कैफ मध्ये असतो आणि वर कोणीतरी हसत असते.. 

सगळं चांगलं-सरळ चाललेलं असताना आपण मधेच थांबतो, उलटीकडे चालतो परत किंवा त्याच ठिकाणी घुटमळतो, हरवून घेतो स्वतःला.. जीवनाच्या प्रवाहाच्या वेगात किंवा नाकासमोर चालणं मान्य नसतं आपल्याला. आपलं जीवन असं boring, monotonous असणं किंवा कोणीतरी आपल्याला drive करतोय हा विचार न पटून मग आपण तो प्रवाह सोडून बाहेर पडायला जातो..

..पण असं नसतं. आपण बाहेर पडणार, भरकटणार, थोडा वेळ त्या ठिकाणी time-pass करणार हेच ठरलेलं असतं.. प्रवाहाच्या बाहेरच किंवा आडवाटेलाच काहीतरी वाढून ठेवलेलं असतं अशावेळी..
.......आपण flow बरोबर न जाता आपला वेग आणि रस्ता आपणच ठरवतोय या समाधानात असतो आणि वर परत कोणीतरी हसत असतं.. 

आपल्याला वाटत असतं आपणच ठरवलंय काय आणि कोणाला वाचायचंय ते. कधीतरी अजाणत्या वयात मग आपण GA वाचतो.... मग कधीतरी चांगल्या मूड मध्ये असतानासुद्धा अचानक हे असं आठवतं.. कुठेतरी लपून बसलेले GA, त्यांच्या भीत्या, विचार घेऊन असे पिंगा घालतात, छळतात... कधीकाळी आपणहि असा विचार करायचो हे कळून कसंतरीच वाटत असतं.... तरी पण आपण लिहितो, पटून न पटल्यासारखं कळूनही आपण आपल्याच मनाचं जगायला जातो....

..पण असं नसतं, मी GA वाचणार, कधीतरी ते भिडणार आणि कधीतरी ते छळणार हे असंच होणार असतं....GA च्या आड लपून मी माझेच विचार मांडत असतो आणि मग मी त्याच खवट आनंदात असतो आणि तेव्हाही वर परत कोणीतरी हसत असतं....

मग आता मी हे सगळं लिहिणार आणि तरीही नियतीचे अस्तित्व नाकारणार, स्वतःला पटेल तेच करणार...स्वतःच्या निर्णयांची जबाबदारी स्वतःच घेणार. आणि ते घेतले म्हणून मी माझ्याच नजरेत उतरणार किंवा उंचावणार..

पण असंच "असतं"... नियती तिच्या नियतीमध्ये लिहिल्या प्रमाणे वागणार आणि आपल्याकडे बघून हसणार....आणि आपण हि आपल्या नियतीमध्ये लिहिल्याप्रमाणे तिचं अस्तित्व नाकारणार आणि तिला नजर भिडवून उलट smile देणार....
....आता मात्र अजून खूप वर दोघांकडे कौतुकाने बघून तिसरंच कोणीतरी हसत असतं..  

९०..

पूर्वी असेलही मी असा पण आता मी नाहीये Old Monk....  लहानसं पोर होऊन झोपायचं आहे मला कुशीत...