जंगलातून चालताना अचानक एखाद्या गाणाऱ्या पक्ष्याची सुंदर तान कानावर पडते. अगदी stereo sound - तो आवाज या कानातून जातो ते थेट दुसऱ्या कानापर्यंत...
आपण शोधतो त्या पक्ष्याला पण दिसत नाही तो पक्षी... तो आवाज, ती तान अचानक कानावर येते आणि तशीच अचानक विरूनहि जाते... अगदी सहजपणे घडतं हे सगळं...
अश्याच सहजतेने कापायचा तो मान वाटसरूंची. कधी, कुठून, कसा उगवेल तो त्या जंगलात ते सांगता नाही यायचं. काही सुचायच्या आत मानेवरून त्याची सुरी फिरलेली असायची - या टोकापासून त्या टोकापर्यंत...
त्या जंगलातून जाणाऱ्या -येणाऱ्याला सतत 'अंगुलीमालची' भीती वाटत असायची. अगणित मानवी बोटांच्या माळा घातलेला अंगुलीमाल !!!
मारायचा , लुटायचा तो वाटसरूंना शिवाय त्यांच्या हाताचं मधलं बोट कापून आपल्या माळेत ओवून टाकायचा. कित्येक पदरी माळ झाली होती त्याची. शेकडो हत्या , शेकडो लोक आणि त्यांची शेकडो मधली बोटं ...त्याला भेटणारा कोणीही अद्याप जिवंत बाहेर पडला नव्हता... अगदी myth किंवा horror फिल्म सारखा प्रकार होता तो. एक बोट आणि (एक) मान कापलेली मानसं सापडायची जंगलाच्या हद्दीवर फक्त ...
पण त्यादिवशी वेगळंच घडलं... हातापायाची बोटं झडलेली, नाकाचा-कानाचा पत्ता नसलेली, अगदी भणंग कुष्टरोगीण त्या जंगलातून चालली होती. गावाबाहेर काढलं होतं लोकांनी तिला. कितेक दिवस उपाशी पोटी राहून, अशा रोगट परिस्थितीत शेवटी तिने निर्णय घेतला - जंगल पार करून दुसऱ्या गावात जायचा. दुसऱ्या गावात या रोगावर इलाज होता. शिवाय तिथल्या लोकांनी कुष्टरोग्यांना accept पण केलं होतं... जेव्हा जंगल पार करायचा निर्णय घेतला तेव्हा अंगुलीमालचा विचार हि मनात नाही आला तिच्या. फक्त हे गाव सोडून पलीकडच्या गावात जायचा होतं तिला ...तसंही मेल्यासारखं जगत असताना मृत्यूचं भय असतं का ?
त्याने दुरूनच तिला येताना पहिले. अगदी दमून, कष्टाने पावलं टाकत होती ती. इतर लोकांमध्ये जंगल कसबसं पार करण्यासाठी एक धडपड दिसायची, शिवाय एक प्रचंड भीती डोक्यावर घेऊन ते जंगलातून जात असायचे. मात्र हि ? हिला घाई नव्हती, भीती तर अजिबातच नाही. फक्त सोसवत नसूनही, एकेक पाउल टाकणे जड जात असूनही हि चालत होती. तिला केवळ त्या गावात जायचं होतं, कसंही करून- उलट मधेच उरलेला, सुरकुतलेला गळा चिरला गेला असता तर बरंच होतं. झाडाच्या आडोश्याला उभा राहून अंगुलीमाल तिला पाहत होता... किती तरी वेळ... तिचे हाल त्याला बघत नव्हते. त्याचं लक्ष जेव्हा तिच्या हातांकडे गेलं तेव्हा त्याला लक्षात आलं कि हिच्या हाताला बोटंच नाहीयेत. पहिल्यांदा तो हे असलं काहीतरी बघत होता. त्याचा हात नकळत अंगावरच्या माळेकडे गेला. त्या अगणित बोटांचा स्पर्श जाणवून त्याला कसतरीच झालं. तिला मारून टाकून, लुटण्याचा विचार तर त्याच्या मनातून केव्हाच गेला होता. त्याच्या मनात काहीतरी वेगळंच चाललं होतं....
असं त्याला कधीच वाटलं नव्हतं. कितेक माणसांना बघितलं त्याने जाताना या जंगलातून - बेदरकार तरुण, मरणाला घाबरणारे वयस्क, नटलेल्या सुंदर स्त्रिया, गोरेपान पोरं, काळेकुट्ट -धिप्पाड प्रौढ..किती मानसं आणि त्यांच्या देहाचे कितेक आकार, रंग, रग... पण त्याला कधीच ते देह भावले नाहीत... केवळ बोटं असणारी शरीरं इतकंच त्याच्या लेखीत्याचं महत्व होतं.. फुल खुडताना झाडाकडे किती लक्ष जातं आपलं ? त्याला फक्त बोटं हवी होती.. इतकी बोटं होती त्याच्याकडे आणि आता हे असं शरीर तो बघत होता. बोटं झडलेल, बोटं नसलेलं पण तरीही निर्धाराने चाललेलं....
आणि त्याला प्रेम झालं ...
बदलून गेला मग तो. त्याला काहीच सुचेना... तो कोणालाच मारेनासा झाला... काहीतरी बदल नक्कीच झाला होता त्याच्यात. पण 'काय' ते नव्हतं कळत त्याला. प्रेम म्हणजे काहीतरी असतं आणि ते असंच असेल...अशी त्याची खात्री पटली होती.
"अंगुलीमाल प्रेमात पडला होता".... "अंगुलीमाल एका बोटं नसलेल्या कुष्टरोगी स्त्रीच्या प्रेमात पडला होता"..
पण एक गोची अशी होती कि तिने तर त्याला पाहिलेही नव्हते. तो कसा आहे, कसा दिसतो, कसा राहतो, कसा वागतो ? याच्याबद्दल अफवाच जास्ती. तिला काय माहिती कसा आहे अंगुलीमाल खरंच ?
त्याला मोठा प्रश्न पडला होता "ती करत असेल का आपल्यावर प्रेम ?"
Whether she loves me ? or she loves me not ?
आता हे कसं कळणार ? कसं समजणार ?....पण समजायला तर हवं ना ? काय करायचं ? कसं कळेल ?
Idea !!!!
त्याने त्याच्या आयुष्याची कमाई, त्याची माळ काढली आणि एकेक बोटं घेऊन त्याने सुरु केलं ...
she loves me...
she loves me not...
she loves me...
she loves me not...
एक पदर संपला... दुसरा पण
तिसरा पण...
आता शेवटचा पदर राहिला होता...
जशी जशी माळ संपत चालली होती तसं तसं त्याचा tension वाढत होतं...
she loves me..
she loves me not..
she loves me..
she loves me..... NOT ....
shit ! shit !! shit !!!
त्याने परत मोजली बोटं , परत केलं सगळं count तरी तेच ...she loves me NOT...
इतक्या वर्षात पहिल्यांदा असं काही झालं होतं...आणि हे असं का विस्कटावं ? तो चिडला होता खूप, त्याला ते NOT नको होतं.. तिने प्रेमच करायलाहवं होतं त्याच्यावर. त्याला काहीच सुचेना..
....बास खूप झालं...खूप दिवस नाही मारलं आपण कोणाला.. आता एकाला मारायचं फक्त.. फक्त एक बोट कमीये... ते मिळाला कि - She loves me !!!
आता जे कोणी पहिले दिसेल त्याचं बोट आपलं.... अंगुलीमाल ने एकदा ठरवलं कि बास...
तो उठला आणि निघाला... जंगल भर शोधात राहिला माणसांची निशाणी...
मधला ओढा ओलांडला कि मिळतील मानसं... नाहीच मिळाली तर जंगलाची वेस ओलांडू , वस्तीतून आणू कोणाला तरी..
गंजत आलेल्या हत्याराला धार करायला त्याने ओढ्यातला दगड शोधला.. आणि पाणी घ्यायला खाली वाकला तो. तितक्यात त्याला आपल्याच हाताचं प्रतिबिंब दिसलं पाण्यात.
राकट हात आणि निबर बोटं स्वतःचीच... क्षणभर थांबला तो.
आणि दुप्पट वेगात धार करायला लागला सुरीला.. दगड झिजत चालला होता आणि हत्यार चमकायला लागलं होतं... त्याने बोट लावून धार बघितली.. मनासारखी वाटली त्याला..
..दुसऱ्याच क्षणी त्याने स्वतःच्या डाव्या हाताचं मधलं बोट सर्रकन कापून टाकलं..
Now .... She Loves अंगुलीमाल !!!
आपण शोधतो त्या पक्ष्याला पण दिसत नाही तो पक्षी... तो आवाज, ती तान अचानक कानावर येते आणि तशीच अचानक विरूनहि जाते... अगदी सहजपणे घडतं हे सगळं...
अश्याच सहजतेने कापायचा तो मान वाटसरूंची. कधी, कुठून, कसा उगवेल तो त्या जंगलात ते सांगता नाही यायचं. काही सुचायच्या आत मानेवरून त्याची सुरी फिरलेली असायची - या टोकापासून त्या टोकापर्यंत...
त्या जंगलातून जाणाऱ्या -येणाऱ्याला सतत 'अंगुलीमालची' भीती वाटत असायची. अगणित मानवी बोटांच्या माळा घातलेला अंगुलीमाल !!!
मारायचा , लुटायचा तो वाटसरूंना शिवाय त्यांच्या हाताचं मधलं बोट कापून आपल्या माळेत ओवून टाकायचा. कित्येक पदरी माळ झाली होती त्याची. शेकडो हत्या , शेकडो लोक आणि त्यांची शेकडो मधली बोटं ...त्याला भेटणारा कोणीही अद्याप जिवंत बाहेर पडला नव्हता... अगदी myth किंवा horror फिल्म सारखा प्रकार होता तो. एक बोट आणि (एक) मान कापलेली मानसं सापडायची जंगलाच्या हद्दीवर फक्त ...
पण त्यादिवशी वेगळंच घडलं... हातापायाची बोटं झडलेली, नाकाचा-कानाचा पत्ता नसलेली, अगदी भणंग कुष्टरोगीण त्या जंगलातून चालली होती. गावाबाहेर काढलं होतं लोकांनी तिला. कितेक दिवस उपाशी पोटी राहून, अशा रोगट परिस्थितीत शेवटी तिने निर्णय घेतला - जंगल पार करून दुसऱ्या गावात जायचा. दुसऱ्या गावात या रोगावर इलाज होता. शिवाय तिथल्या लोकांनी कुष्टरोग्यांना accept पण केलं होतं... जेव्हा जंगल पार करायचा निर्णय घेतला तेव्हा अंगुलीमालचा विचार हि मनात नाही आला तिच्या. फक्त हे गाव सोडून पलीकडच्या गावात जायचा होतं तिला ...तसंही मेल्यासारखं जगत असताना मृत्यूचं भय असतं का ?
त्याने दुरूनच तिला येताना पहिले. अगदी दमून, कष्टाने पावलं टाकत होती ती. इतर लोकांमध्ये जंगल कसबसं पार करण्यासाठी एक धडपड दिसायची, शिवाय एक प्रचंड भीती डोक्यावर घेऊन ते जंगलातून जात असायचे. मात्र हि ? हिला घाई नव्हती, भीती तर अजिबातच नाही. फक्त सोसवत नसूनही, एकेक पाउल टाकणे जड जात असूनही हि चालत होती. तिला केवळ त्या गावात जायचं होतं, कसंही करून- उलट मधेच उरलेला, सुरकुतलेला गळा चिरला गेला असता तर बरंच होतं. झाडाच्या आडोश्याला उभा राहून अंगुलीमाल तिला पाहत होता... किती तरी वेळ... तिचे हाल त्याला बघत नव्हते. त्याचं लक्ष जेव्हा तिच्या हातांकडे गेलं तेव्हा त्याला लक्षात आलं कि हिच्या हाताला बोटंच नाहीयेत. पहिल्यांदा तो हे असलं काहीतरी बघत होता. त्याचा हात नकळत अंगावरच्या माळेकडे गेला. त्या अगणित बोटांचा स्पर्श जाणवून त्याला कसतरीच झालं. तिला मारून टाकून, लुटण्याचा विचार तर त्याच्या मनातून केव्हाच गेला होता. त्याच्या मनात काहीतरी वेगळंच चाललं होतं....
असं त्याला कधीच वाटलं नव्हतं. कितेक माणसांना बघितलं त्याने जाताना या जंगलातून - बेदरकार तरुण, मरणाला घाबरणारे वयस्क, नटलेल्या सुंदर स्त्रिया, गोरेपान पोरं, काळेकुट्ट -धिप्पाड प्रौढ..किती मानसं आणि त्यांच्या देहाचे कितेक आकार, रंग, रग... पण त्याला कधीच ते देह भावले नाहीत... केवळ बोटं असणारी शरीरं इतकंच त्याच्या लेखीत्याचं महत्व होतं.. फुल खुडताना झाडाकडे किती लक्ष जातं आपलं ? त्याला फक्त बोटं हवी होती.. इतकी बोटं होती त्याच्याकडे आणि आता हे असं शरीर तो बघत होता. बोटं झडलेल, बोटं नसलेलं पण तरीही निर्धाराने चाललेलं....
आणि त्याला प्रेम झालं ...
बदलून गेला मग तो. त्याला काहीच सुचेना... तो कोणालाच मारेनासा झाला... काहीतरी बदल नक्कीच झाला होता त्याच्यात. पण 'काय' ते नव्हतं कळत त्याला. प्रेम म्हणजे काहीतरी असतं आणि ते असंच असेल...अशी त्याची खात्री पटली होती.
"अंगुलीमाल प्रेमात पडला होता".... "अंगुलीमाल एका बोटं नसलेल्या कुष्टरोगी स्त्रीच्या प्रेमात पडला होता"..
पण एक गोची अशी होती कि तिने तर त्याला पाहिलेही नव्हते. तो कसा आहे, कसा दिसतो, कसा राहतो, कसा वागतो ? याच्याबद्दल अफवाच जास्ती. तिला काय माहिती कसा आहे अंगुलीमाल खरंच ?
त्याला मोठा प्रश्न पडला होता "ती करत असेल का आपल्यावर प्रेम ?"
Whether she loves me ? or she loves me not ?
आता हे कसं कळणार ? कसं समजणार ?....पण समजायला तर हवं ना ? काय करायचं ? कसं कळेल ?
Idea !!!!
त्याने त्याच्या आयुष्याची कमाई, त्याची माळ काढली आणि एकेक बोटं घेऊन त्याने सुरु केलं ...
she loves me...
she loves me not...
she loves me...
she loves me not...
एक पदर संपला... दुसरा पण
तिसरा पण...
आता शेवटचा पदर राहिला होता...
जशी जशी माळ संपत चालली होती तसं तसं त्याचा tension वाढत होतं...
she loves me..
she loves me not..
she loves me..
she loves me..... NOT ....
shit ! shit !! shit !!!
त्याने परत मोजली बोटं , परत केलं सगळं count तरी तेच ...she loves me NOT...
इतक्या वर्षात पहिल्यांदा असं काही झालं होतं...आणि हे असं का विस्कटावं ? तो चिडला होता खूप, त्याला ते NOT नको होतं.. तिने प्रेमच करायलाहवं होतं त्याच्यावर. त्याला काहीच सुचेना..
....बास खूप झालं...खूप दिवस नाही मारलं आपण कोणाला.. आता एकाला मारायचं फक्त.. फक्त एक बोट कमीये... ते मिळाला कि - She loves me !!!
आता जे कोणी पहिले दिसेल त्याचं बोट आपलं.... अंगुलीमाल ने एकदा ठरवलं कि बास...
तो उठला आणि निघाला... जंगल भर शोधात राहिला माणसांची निशाणी...
मधला ओढा ओलांडला कि मिळतील मानसं... नाहीच मिळाली तर जंगलाची वेस ओलांडू , वस्तीतून आणू कोणाला तरी..
गंजत आलेल्या हत्याराला धार करायला त्याने ओढ्यातला दगड शोधला.. आणि पाणी घ्यायला खाली वाकला तो. तितक्यात त्याला आपल्याच हाताचं प्रतिबिंब दिसलं पाण्यात.
राकट हात आणि निबर बोटं स्वतःचीच... क्षणभर थांबला तो.
आणि दुप्पट वेगात धार करायला लागला सुरीला.. दगड झिजत चालला होता आणि हत्यार चमकायला लागलं होतं... त्याने बोट लावून धार बघितली.. मनासारखी वाटली त्याला..
..दुसऱ्याच क्षणी त्याने स्वतःच्या डाव्या हाताचं मधलं बोट सर्रकन कापून टाकलं..
2 comments:
Thanks जास्वंदी !
चांगला "शेवट" suggest केल्याबद्दल..... :D
bhayaanak lihila ahes!
shevat apekshit hota, pan kathach khoop angaavar aali..!
Post a Comment