कंसामधलं ......

इतकं अति झालंय हे आयटी-बीटीचं खूळ कि वळीव सुद्धा आजकाल Smells Like Software Engineer. आठवडाभर राबराब राबून सगळी भडास weekend ला किंवा friday संपत आला कि काढतो आम्ही. तसंच होतंय हल्ली. आठवडाभर खूप उकडतं आणि मग friday eve ला वगैरे हा वळीव/पाउस फॉर्मात येतो. गेले ४ आठवडे असंच चाललंय. अगदी mainstream पावसासारखा आणि आयटीवाल्यासारखा वागतोय हा. तसा कलंदरच होता तो... 

---

३ friday असेच गेले. late 20's मधल्या कामाच्या जबाबदाऱ्या आणि 'वयोमानपरत्वे लग्न' जमल्यामुळे लग्नातले ओसरलेले अप्रूप यामुळे courtship मध्ये असूनही पाऊस (आणि तो पण भन्नाट, वळीवाचा) एकत्र बघावा असे दोघांनाही वाटले नाही कधी. 

पण मग चौथ्या शुक्रवारी वातावरण मस्त झालं होतं. gallery मध्ये आला तो आणि कामानिमित्त तिला फोन केला. तितक्यात जोरात वारा सुरु झाला. जास्ती काही ऐकू येईना.

त्याच्या तोंडून वेळ मारायची म्हणून सहज निघून गेलं "तुमच्याकडे आहे पाऊस ?......जर तुला काही urgent काम नसेल तर भेटायचं का आज ?" ...

तिला पण ऐनवेळी काही कारण सुचेना सो ती पण "हो" म्हणून गेली. 

arrange marriage  मध्ये असे अवघडलेले क्षणच जास्ती !! 

एकाच बेंच वर बसलेले दोघं, पण दोघांचा पाऊस वेगळा होता. आणि वेगळेवेगळे भिजत होते दोघं त्यात.

पाऊस गडगडाट करेल, विजा चमकावेल, घाबरून सोडेल. पण शेवटी दुसऱ्याच्या कुशीत/मिठीत शिरण्याचा निर्णय हा आपलाच असतो. सांडायचंच नाही ठरवलं तर असंच  ओथंबून राहता येतं. 

किती वेळ नुसता पाउस ऐकणार म्हणून त्याने नेहमीचा typical प्रश्न टाकला. "तुला मातीचा वास आवडतो ?" ..तो  

"हो...असाच ...आणि या वळवाचं हेच आवडतं मला..नेहमीच्या पावसाला नाही येत हा वास." .....ती 

"तुला काय वाटतं मातीचा हा वास मातीसाठी काय असेल ? ..scent , perfume or deodorant ?" ....तो..आणि उत्तराची वाट न पाहता सांगायला लागला...

"पाउस मला merchant navy मधला नवरा वाटतो जमिनीचा. पूर्ण वर्षात ४च महिने बरोबर राहून वर्षभर पुरेल इतकं देणारा. किंवा वळीव म्हणजे parole वर सुटून आलेला, भेटायला आसुसलेला, शिक्षा भोगणारा नवरा... आणि मग जेव्हा तो भेटायला येतो तेव्हा हि माती, हि जमीन आपला अगदी ठेवणीतला scent लावते. किंवा 'जब्भी खयालों में तू आये मेरे बदन से खशबू आये' म्हणणारी रेखाच वाटते. मातीचा हा गंध म्हणजे ठेवणीतला, उंची Scent च !!!!"  ..........तो 

कंसामध्ये तो --( त्याला खूप आठवण आली मेघनाची.. मोरापेक्षाही जास्ती पाउसवेडी पोर ती आणि मोरपिसाहून हळवी. तिला सगळा पाऊस आवडायचा -- पहिला पाऊस , दुसरा पाऊस , तिसरा,... सातवा, त्रेपन्नावा...... अगदी शेवटचा पाऊसहि भरभरून जगला  तिने. खूप दिवसांनी एकत्र पाऊस झेलत होतो त्यावेळीची हि तिचीच वाक्यं ! हळव्या पोरीच्या या हळव्या कल्पना आणि उपमा पण. "चुकलो मी, नाही सोडून जाणार परत " असा म्हणत त्याने तिला घट्ट मिठीत घेतलेला. पाण्याने भिजलेल्या तिच्या दाट पापण्या काजळासारख्या भासत होत्या, त्याने हळूच भिजल्या पापणीवरल्या पागोळ्या ओठांनी टिपून घेतल्या..'i luv u like this rain, meghana' ...'...like rain का ?'  ... 'असंच..निघून गेलं तोंडातून'  )

ती... "hmmm...." तिने दीर्घ श्वास घेतला आणि एकदा परत मातीचा तो गंध भात्यात भरून घेतला...

ती..."पण मला काय वाटतं सांगू ? deodorant आहे तो मातीचा. उन्हाने त्रासलेली असते ती तीनेक महिने. घामेघूम, तापलेली. ना काही सावली ना गार झुळूक एखादी. सुस्त पडून असते. आणि हा पाऊस असा अचानक येतो. जोरात, काही नं सांगता, बेधडक...तिची प्रचंड तारांबळ उडते..काहीच आवरलेलं नसतं तिने. surprise visit याची. ऐनवेळी कपाटातला जो   perfume हाताला येईल तो वापरते ती. deodorant च आहे हा तिचा. अशी विस्कटलेली ती माती कसाबसा deodorant मारून भेटायला पळते पावसाला. मातीचा हा गंध म्हंजे तिचा deodorant च "

कंसामध्ये ती --( तिला अचानक cigarette, घामाचा आणि घामाला लपवायला जरा जास्तीच मारलेल्या deodorant चा mixing होऊन जो पुरुषी वास येतो तो आला. यतीन आठवला तिला अचानक. आपल्या कोवळ्या भावनांना त्याच्या करड्या मिठीत कुस्कारणारा. पण तिला तेच आवडायचं..त्याचा पुरुषी अहंभाव, तो बेरकीपणा, तो मस्तवालपणा. मातीच्या वासाची deodorant शी केलेली तुलना त्याचीच. त्याचीच वाक्यं तिने टाकली. त्याच्या जाड्याभरड्या खरबरीत हातांचा स्पर्श आणि असल्या निबर भावना यांचंच तिला भारी वेड. भर पावसात हे वाक्यं बोलून त्याने तिला घट्ट मिठीत घेतलेले. हि आपली त्याच्या अंगाच्या तीव्र दर्पात मातीचा वास आणि स्वतःला विसरलेली. कोंडलेल्या श्वासामुळे तिला तिच्या मनातलं सांगता हि येईना. त्याची "luv u" म्हणायची हि पद्धत अशीच रानटी, पुरुषी ... )

तो ..."हे...हे.. good भारीये हि deo ची उपमा :D :D . तुम्ही मुली नाहीतरी जास्तीच practical असतात..."  ooops आपण काहीतरी चुकीचं बोललो हे त्याला समजलं. सावरून घेण्यासाठी ...

"but we really complement each other !!! "  

पाऊस चालूच होता. परत केवळ पावसाचाच आवाज येत होता...बराच वेळ...

तो ...."या क्षणी 'complement' च्या ऐवेजी मी तुला "love u" म्हणायला हवं होतं ना ?"

ती ..." जवळ येऊ जरा मी तुझ्या ??"  

तरीही पाउस चालूच होता..फक्त आता दोघे एकाच पावसात भिजत होते इतकंच ........ दोघांचा पाउस आता एकच झाला होता.

----

कंसातलं कंसातच राहायला हवं का ? त्यानंतरचा प्रत्येक पाउस त्यांचा कंसामधला भूतकाळ पुसत गेला. नाहीतरी पाउस असतो कशासाठी ??

And they still lived happily ever after...............     

Somehow on Cloud # 9

विजयाची 'किक' सगळ्यात जबरी ! यशाची नशा, ती धुंदी, तो कैफ काही औरच !! Grass, Acid आणि Mushroom पेक्षा हि तेहतीस कोटी पट जास्त नशा !!!    

शिखरावरच्या सर्वोच्च खडकाच्या छाताडावर पाय रोवून उगवत्या सूर्याला नजर देण्यात जी कैफ आहे ती इतर कशातच नाही !

मग खूप खाली वाऱ्याच्या, धुराच्या मेहरबानीवर तरंगायची केविलवाणी धडपड करणाऱ्या शुष्क पानांकडे बघून कीव येते. नजर कुठेतरी गाडून, तरंगायचं केवळ hallucination अनुभवायचं हीच गत. 

शेवटी विजय अप्राप्य झाला कि अशा सहज 'हवेत' नेणाऱ्या गोष्टींच्या आहारी जाणे हे एकच उरते.   

पराजयापेक्षा या बेरकीपणाचं दुःख जास्ती !   

'cliché' च्या ऐवजी दुसरा शब्द पाहिजे होता !

सालं ...हे परत सुरु झालंय...चहा घ्यायला पण ए.सी. च्या बाहेर येउशी वाटत नाहीये. चिकचिकाट साला आणि वरून खूप गरम होणार. तेव्हड्यात मग ढग येणार..संध्याकाळी भरपूर रंग सांडलेले आभाळात. मोकाट वारा सुटणार.खूप धूळ, पाला-पाचोळा, प्लास्टिक ब्यागा, पुठ्ठ्याचे डब्बे रस्ताभर भिंगरी घालणार.... बापाचा माल असल्यासारखा हा मुजोर वारा धिंगाणा घालत राहणार. मग गरीब झोपड्यांवर तो रेप करणार-त्यांचे पत्रे उचकटवणार, आत घुसून कपडे उडवणार. मोठ्या इमारतींशी लगट करणार हा - त्यांची दारं, खिडक्या , तावदानं जोरजोरात ठोठावणार. झाडांच्या झिंज्या ओढून वाकवणार त्यांना. कपडे उडवणाऱ्या वाऱ्याला कसबसं आवरत लोकं आडोश्याला जाणार. घरातली Safe मानसं मग त्यांची धांदल बघत coffee चे झुरके मारणार. काही आंबटशौकीन लोकं सिनेमातल्या रेपसीन सारख्या आवडीने हा वाऱ्याचा मस्तवालपणा खिडकीअडून पाहणार. काही लोकं फोनवरून हा वारा दुसर्यांना ऐकवणार...

आणि मग हा पाऊस पडणार... जणू वारा उपगुंड आणि हा पाऊस त्यांचा म्होरक्या. हा पण वेड्यासारखा बसरणार-फुटणार . काही आचपेच न ठेवता..मिळेल त्याला झोम्बणार, मध्ये येईल त्याला झोडपणार, निस्ता धिंगाणा त्याचा. आई-बहिण-भाऊ न जुमानता मिळेल त्याची मारणार. मग साले ते टपोरे थेंब मातीत घुसणार. एकामागे एक रानटीपणे घुसत राहणार मातीत.. पण पेताड नवऱ्याच्या बिचाऱ्या बायको सारखी माती हे सगळं सहन करणार. आधी कावरीबावरी होणार मग विस्कटणार, आणि मग स्वतःच्या केसांच्या झिंज्या पिंजारून रांडेसारखी अजूनच लगडणार त्या पुरुषी थेंबांना. थकून-भागून सुस्तावणार ती आणि तिचा घामट वास जाणार दूरदूरवर.. सगळ्यांना समजणार मातीचा आणि पावसाचा अंगसंग चालूये ते.... साला 'पाऊस' पण cliché झालाय खूप आजकाल...

सालं....रात्री झोप येत नसणार. काहीतरी खुसपट sites चालू असणार. आणि अचनक lights जाणार. बाहेर वाऱ्याने दोनेक DP जाळल्या असणार किंवा शे-दोनशे तारांना तोडलं असणार त्याने. त्याच्यामुळे सगळीकडे अंधारलेलं. मोजक्या श्रीमंत घरात Inverter च्या जोरावर काही दिवे माज करत लुकलुकणार. परत हप्ता-वसुलीचा खेळ सुरूच राहणार. वाऱ्याचा नेहमीचा आकांड-तांडव. तेच हट्टी पोरासारखं खिडक्या-दारं वाजवणं सुरु झालेलं. आक्रस्ताळीपणा सुरूच. विजा चमकवणार, आख्खे-च्या आख्खे ढग फोडणार हा.... भूकंप झाल्यासारखं गडगडणार वर आभाळात. कोथरूड ते कोरेगाव पार्क पर्यंत एक भीतीची, विजेची, गडगडती रेषा सापासारखी चमकून जाणार. कितीही सांभाळले स्वतःला तरी खूप भीती वाटणार. कुणाचा तरी हात हातात घट्ट असावा असे वाटणार. कुणाच्या तरी कुशीत, मिठीत लपून रहावेसे वाटणार. मग मी दार धाडकन बंद करणार. बेडवर झोकून देणार स्वतःला. उशी उराशी घट्ट धरून लोळत पडणार. बाहेरच्या वाऱ्याने पंखा हलणार, पडदे फडफड करत राहणार, उर धपापत राहणार. संदीपच्या पंधरा कविता आठवणार,.सौमित्रच्या ५-१० आणि मग इकडच्या तिकडच्या,.लुंग्या-सुन्ग्या किंवा मान्यवरांनी लिहिलेल्या अजून १५-२० आठवणार. पाउस-वारा ऐकू पण येऊ नये म्हणून उशी डोक्याशी घट्ट धरलेली असणार. मग Mobile कडे लक्ष जाणार. Unlock केला कि वखवखणारा उजेड येणार त्याचा डोळ्यावर. ना कोणाचा Missed-Call असणार ना कोणाचा SMS. मग पाठ असलेला number dial करणार अन लगेच Cancel पण. मग जुने SMS वाचणार ...कंटाळून परत Mobile परत Switch-Off करणार. परत आढ्याकडे तोंड. मधेच चारदा सु ला जाऊन येणार. होत नसताना उगाच अपेक्षेने उभेच राहणार. पाणी पिणार,.थोडं कराकरा खाजवून घेणार. परत येऊन बेडवर झोकून देणार. रडू येत नसणार पण टरारा दाटून आलेलं. त्यात बाहेर साला हा मनसोक्त बरसतोय, मोकळा होतोय....खाडकन त्याला mobile फेकून मारावासा वाटणार. मग परत आठवण येणार. आशेने Mobile परत Switch On करणार. ना कोणाचा Missed-Call असणार ना कोणाचा SMS..........साला.....'एकटेपणा' पण कसला cliché झालाय....

आणि मग इतकं होऊनही स्वतःच स्वतःला समजवावं लागणार. परत Gonna Rise Up. दार उघडून जड पायांनी बाहेर जाणार. थोडं भिजून येणार. काहीतरी गोष्टी सांगून स्वतः ला लोरी म्हणणार. भिजल्यामुळे झोप पण लगेच लागणार. सकाळी लवकर उठवणार नाही. घाईघाईत आवरणार. रात्रीचा पावसाचा कल्ला बाहेर दिसणार. मग चिकट चिकट रस्त्यावरून office ला जाणार. गेल्या गेल्या गोड हसावं लागणार. मग खूप busy आहे असा भासवून कामं लांबवत राहणार. मधेच भुरट्या गप्पा -गोष्टी-जोकस मारणार. २-४ वेळा Bank Balance चेक करणार. भरमसाठ saving चे आकडे पाहणार, सुखावणार. खूपच भूक लागली रात्री कि नाईलाजाने घरी जाणार.. हा साला बाहेर रिपरिपतोच आहे. कसबसं जेवण करून परत computer वर थोडं मोकळं होणार आणि परत blog शी लगट सुरु करणार, काहीतरी खरडणार...श्या ..साला 'life' पण किती cliché झालंय ..

सालं रोजचय हे.. दररोज 23 ठार आणि 48 जखमी होणार, १५ जणीवर रेप झालेला असणार- त्यातल्या 7 जणींना मारून टाकलेलं असणार. कंटाळून ७-८ लोकं रोज आत्महत्या करणार, 17 ठिकाणी दरोडे होऊन खून झालेले असणार. 11 लोकांच्या अनैतिक संबंधातून हत्या झालेल्या असणार. काही लोकं गाडीखाली येणार, काही आकस्मिक तर काही अपघाती मृत्यू च्या नावाखाली पोलीस स्टेशनच्या फळ्यावर जमा होणार. ५ मित्र diabetics ने आजारी असणार, ७ जणांना hypertension,.चौघे angioplasty करत बसलेले. 9 जणांना कमरेचे-पाठीचे दुखणे, .. 19 जणांना already attack आलेला. त्यातले काही paralyzed. रोज कुणी ना कुणी, कोणत्या ना कोणत्या कारणाने मरतंय. चायला ... साला..'मृत्यू' पण किती cliché झालाय...