"...म्हणजे
आजच"
हाताने
एक वीत अंतर आकाशावर मोजत नानूक पुटपुटला आणि टेकाडाच्या आडोश्याला बांधलेल्या त्याच्या इग्लूजवळ थांबला.
एव्हाना
बराच अंधार पडला होता, घोंघावणाऱ्या
थंड वाऱ्यांचा वेग आता वाढायला लागला होता. भुरभुरलेल्या बर्फासारखे आकाशात तारे पसरले होते. क्षितिजापासून एक वीत अंतरावर तो लालसर तारा आणि त्याच्या सरळ, ३ बोटं
अजून, वर ध्रुवतारा. म्हणजे आजचाच दिवस होता तो.
हार्पून
आणि काठ्या शेजारच्या मऊ बर्फात खुपसून त्याने स्लेजवरचे सामान उतरवले. कुत्र्यांना स्लेजपासून सोडवून त्याने जवळच्या
हार्पूनला बांधले. सीलच्या
कातड्याच्या स्लेजला कुत्र्यांपासून वाचवायला त्याने ती इग्लूवर ठेऊन दिली आणि
कुत्र्याच्या लहान पिल्लांना त्यांच्या छोट्या इग्लुमध्ये सोडले. आणि मग छोट्या
इग्लूच्या शेजारच्या बर्फात त्याने हातभर खोदलं. गेले २ महिने तेथे लपवून, जपून
ठेवलेली ती गोष्ट त्याने बाहेर काढली. एक "Walrus Ivory Flute- वालरसच्या दातापासून बनवलेली बासरी"
गेल्याच उन्हाळ्यात त्याने वालरसची पहिली शिकार
केली होती. एकट्याने त्या धिप्पाड वालरसच्या अंगात
हार्पून खुपसला होता. जमिनीवरच तो संथ वालरस पाण्यात जाताच चवताळून
गेला होता. जेव्हा चौघांनी ओढून त्याला पाण्याबाहेर आणला
तेव्हा कुठे तो त्याचा विरोध संपला. त्या निष्प्राण
वालरसकडे बघत बराच वेळ थरथरत होता नानूक. बक्षीस म्हणून
त्याला त्या वालरसचे दोन्ही सुळे मिळाले
होते. एका सुळ्याचा त्याने स्वतःसाठी चाकू बनवला आणि दुसरा सुळा जपून ठेवला होता
त्याने. मागे एकदा एका इंग्लिश व्यापाऱ्याकडे त्याने
बासरी बघितली होती. बासरी हवी होती त्याला. बाहेरच्या उनाड वाऱ्याला सुरात आणणारी. मग तिथल्याच
एका कलाकाराकडून दुसऱ्या सुळ्याची त्याने ही बासरी बनवून घेतली होती. पूर्ण पांढऱ्या रंगावर काळ्या रंगात कोरलेले शिकारीचे दृश्य. नुसती
वाऱ्यात धरली तरी कितेक प्रकारचे आवाज निघायचे त्यातून.
चाकूने
इग्लूचा बर्फ कापून तो आत जाताच वाट पाहून दमलेल्या नायलाने त्याला घट्ट मिठीच
मारली. तिच्या मिठीच्या उबेत नानूक
कितीतरी वेळ तसाच उभा होता. मग
नायलाला खाली बसवून तिचा हसरा चेहरा तो न्याहाळू लागला. बर्फाच्या खिडकीतून येणारा प्रकाश नायलाच्या चेहऱ्यावर पडला होता.
खिडकीतून तो लाल तारासुद्धा आत डोकावून बघत होता.
खिडकीकडे बोट
दाखवून नानूक म्हणाला
"बरोबर
एका वर्षापूर्वी. एका वर्षापूर्वी हा तारा इथेच होता, असाच डोकावत. आणि तू ही अशीच माझी, माझ्याजवळ"
हातातली
बासरी तिच्या ओठांना लावत नानूक: "Happy
Anniversary, Nyla".
नवऱ्याच्या
पराक्रमाची ती इतकी सुंदर निशाणी पाहून ती हरखून गेली होती.
भानावर येताच
ती म्हणाली "मला वारा ऐकव!"
बाहेर −47
°C तापमानात ते थंड वारे
घोंघावत वाहत होते, त्यांना कोल्ह्यांच्या आणि कुत्र्यांच्या
आवजाची भेसुरी संगत होती...
आणि आत...
...आत
बासरीच्या सुरांमध्ये ही दोन उष्ण शरीरं लपेटली जात होती.
इग्लुच्या
घुमटामध्ये घुमणारे ते बासरीचे सूर, एका तालात चालणारे दोघांचे श्वास, आणि एकाच
लयीत धपापणारी शरीरं यांची मैफिल आत भरली होती.
Ref: Nanook of the North
