With Arms Wide Open

"Christ The Redeemer" चा तो statue/पुतळा जेव्हा पहिल्यांदा बघितला होता तेव्हाच खूप आवडला होता. काहीच माहिती नसतानाही त्या मूर्तीची (Statue ला 'मूर्ती' म्हणूयात 'पुतळा' नको) नोंद आतवर कुठेतरी झाली असेल. 

 

हिरव्याकंच पर्वताच्या सर्वोच्च शिखरावरची ती अतिभव्य मूर्ती. पण तरीही तशी साधीच. विशेषतः आपल्या नटलेल्या, दागिन्यांनी बरबटलेल्या मूर्त्यांपेक्षा तर विशेषच साधी.

अवघं आकाश कवेत असूनही जवळ बोलावणारे येशूचे लांबसडक हात, किंचित कललेली मान, त्याचा तो अगदीच साधा-ढगळ झगा. चेहऱ्यावरचे निरासक्त-शांत भाव.

भव्य तर वाटतेच मूर्ती - पण तरीही काहीतरी विशेष वेगळे आहे त्या मूर्तीमध्ये . येशू इतका उंच, मोठा असूनही आपल्याला तो सहज त्याच्या मिठीत घेईल असं वाटतं.

मला मिठीत/कुशीत घेणारा, हक्काने ज्याच्या खांदा आसवांनी भिजवता येईल असा, ज्याच्या मिठीत सगळी पापं, चिंता, थकवा दूर होईल असा येशू, मुर्तीरुपातला.

मूर्तीचं  नाव "Christ the Redeemer" आहे हे समजण्याआधीपासूनच हि मूर्ती मला तशीच वाटत आलीये- Redeemer. खरंच जर पापमुक्ती- पापक्षालन वैगेरे होत असेल तर मी गंगेत डुबकी मारण्यापेक्षा या मूर्तीला मिठी मारेन.

नाहीतरी दंतकथा-शाप-मुक्ती-संकटमोचन-नवस-संस्कारयांच्या ओझ्याने/भीतीने डोके टेकवण्यापेक्षा किंवा खरंच विश्वासाने/श्रद्धेने नतमस्तक होण्यापेक्षा जास्ती वेळा निव्वळ एका मिठीची गरज जास्ती असते. अशावेळी लहान बाळासारखं पळत जाऊन त्याच्या आश्वासक हातांमध्ये स्वतःला झोकून द्यायचं.     
With Arms Wide Open म्हटलं कि पहिल्यांदा हि मूर्ती आठवते..
 

इंग्रजी गाणी ऐकायला लागलो त्यावेळी सुरुवातीचा एक काळ "With Arms Wide Open (Creed)" नावाच्या गाण्याने भारलेला होता (एकूणच Creed ने). Scott Stapp ला जेव्हा तो बाप होणारे हि बातमी समजते त्यावेळी त्याने हे गाणं लिहिलंय (असं म्हणे). आपल्या होणाऱ्या बाळाचे स्वागत तो मोकळ्या मनाने करतोय पण त्याचवेळी थोडी धाकधूक पण आहे अशा अर्थाचे गाणे आहे ते. "Father Hood" वरचे अप्रतिम गाणे. आपल्याकडे आई होणे धामधुमीत साजरे होते, पण बाप होण्याचा तो आनंद celebrate करणारे ते एकमेव गाणे असेल.

एक प्रश्न नेहमी पडतो. हात पसरवून धावत-पळत येणाऱ्या बाळाला आपण मिठीत घेत असतो कि तेच आपल्याला त्याचा इवल्याश्या मिठीत घेत असते? तेच घेत असावे का? कारण सगळ्या चिंता-थकवा दूर करण्याचे काम त्याचे ते लहानसे Wide Open हात करत असतात. आपल्याला कुठे असं मोकळ्या मनाने कोणाला जवळ घेता येते? With Arms Wide Open?

नेहमीसारखे गर्दीत बुजलेले असताना हात जास्तीकरून खिशात किंवा बोलताना हाताची घडीच असते. 

तर एकदा सिंहगडाच्या wind point गेलो होतो. संध्याकाळ, मस्त वारा सुटलेला.

तेव्हा असे हात पसरवुन, स्वतःला विसरून वारा पीत होतो. अगदी मीच वारा झालो होतो.

इतकं मुक्त क्वचितच कधी वाटलं असेल - अगदी उडी मारली असती तरी वाऱ्यातच सामावलो असतो इतकं मुक्त. 

दोन्ही हात असे लांबवर पसरवून समोर येणाऱ्या कशालाही आनंदाने स्वीकारण्याइतका.

काही क्षण गेले असतील तसे पण लगेच भानावर आलो. हात खाली केले, गारठले होते ते, पटकन खिशात टाकले. मान आत घालून आल्या वाटेने परत गेलो.

तेव्हा जर Arms Wide Open केले नसते तर कधी कळलंच नसतं काय असते ती भावना.

पहिला Snow-fall पहात होतो. कधी एकदा गाडीबाहेर पडून तो बर्फ अंगावर घेतो असं झालं होतं.

Nasu Mountain च्या त्या पठारावरच्या एका ओंडक्यावर हात पूर्ण पसरून तोंडावर-अंगाखांद्यावर हलकेच येऊन बसणारा तो Snow अनुभवत होतो.

दाढीच्या केसांना, पापणीच्या केसांवर अडकून राहिले होते कितीतरी बारकुले कण. अगदी निवांत येऊन बसायचे ते.

कसलाही आव न आणता, स्वतः वितळून जात असतानाचे क्षण हि ते कण किती निवांतपणे व्यतीत करत होते.

मी त्यांना माझ्या मिठीत घेत होतो. वितळून माझ्याच रक्तात सामावले जाणार होते ते शेवटी.

तसाच उभा होतो कितीतरी वेळ, ती पोज टिपिकल होती ती पण तो क्षण नक्कीच टिपिकल नव्हता.. at least माझ्यासाठीतरी नाहीच...

 

'कल हो ना हो'  मधल्या शाहरुखसारखं - हात पसरवून, पळत जाऊन, गोल गोल फिरत खाली बसायचं होतं.

जपानच्या सर्वात उंच इमारतीच्या आवारात तसा video पण काढला होता. अगदी तशाच angle मध्ये... लाजत-बुजत २-३ re-take पण झालेले.

पण हात पसरवून गोल गोल फिरत असताना खरंच भारी वाटत होतं. बघताना जितकं आवडले होते त्याच्या कितीतरी पट जास्ती तसे फिरताना आवडलेले. 

Sufi Whirling मध्ये फिरतात ना तसं.

दोन्ही हात लांब करून हृदयाला अक्ष मानून उजवीकडून डावीकडे फिरायचं.. स्वतःला असं लांब पसरवून टाकायचं आणि अगदी त्याचवेळी गिरकीच्या अक्षाभोवती सगळं एकवटून जायचं.. डोकं गरगरत असतं पण त्यात एक axis/अक्ष असतो. कशाभोवती तरी फिरण्याचा एक कैफ असतो...

तो axis/अक्ष काहींसाठी देव असतो, काहींसाठी स्वतः, काहींसाठी ना दिसणारं पण जाणवणारं काहीतरी.

त्या अद्वैताची प्रचीती अशी With Arms Wide Open घ्यायची. 

Bungee Jumping केली तर तसेच हात पूर्ण मोकळे सोडून पडणारे मी खाली.. काहीच, कशाचाच आधार नसताना तो fall मुक्तपणे अनुभवायचा आहे, स्वीकारायचा आहे... With Arms Wide Open.

पूर्ण रिकामं झाल्यावर दोन्ही हात पसरवून पडायचं. माझ्या हृदयाच्या ठोक्यांशी कोणीतरी गुज करत असावं.

एकेका श्वासाला श्वास देत तसंच पडून राहायचं. निवतानाचे ते क्षण तसेच With Arms Wide Open करून पकडायचे.    

किंवा Final Cut दिल्यावर दोन्ही हात बेडवर पसरून छताकडे तोंड करून पडायचं.

रक्य ठिबकत राहील, डोक्याला रक्ताचा पुरवठा कमी होत जाऊन डोकं झिंगायला लागेल... दिसणं कमी होत जाईल.

तेव्हा तसेच हात ठेऊन येणाऱ्या मृत्यूला स्वीकारायचं.... With Arms Wide Open ...  

तेव्हा...

या चांगल्या-वाईट क्षणांनो, या हलक्या-फुलक्या किंवा अवजड कणांनो, या सुखांनो, या दुःखांनो, या संकटान्नो किंवा या संधींनो..

तुम्हा सगळ्यांचे स्वागत आहे... अगदी With Arms Wide Open!