तहानलाडू - भूकलाडू

लहानपणी कितीदातरी ऐकलेले हे शब्द... अजूनही लहान मुलांच्या गोष्टी वाचतो तेव्हा अडखळतो या शब्दांना....
काय असतात खरच हे तहानलाडू-भूकलाडू?
कसे दिसतात? कसे लागतात? चव कशी असते? आवडतील का आपल्याला? नाही आवडले तर कशाबरोबर  तोंडीला लावावेत? किती दिवस टिकतात? भागते का तहान? भागते का भूक? मावतात त्या पुरचुंडीत? किती लाडु बरोबर घेतात लोकं generally? घरीच बनतात कि विकत मिळतात? कशाचे असतात actually? काय भाव असतो? एका वेळी किती खावेत? जास्ती खाल्ले तर बाधतात का? तोंडाला वास तर नाही ना येत खाल्ल्यावर?

काहीच माहिती नव्हतं त्यांच्याबद्दल..

गोष्टीमधले लोकं/प्रवासी नेहमी खूप दिवस चालतात. कोणाला जवळ नसतंच जायचं-सगळेच लांबच्या ठिकाणाचे प्रवासी. किंवा जवळच्या प्रवासाची कसली आलीये गोष्ट?
मग खूप थकून-माकून ते बसतात एखाद्या जीर्ण झाडाच्या पारापाशी. उन्हाने तापलेले, धुळीने माखलेले, भुकेले, चालून पायाचे तुकडे पडलेले ते बिचारे प्रवासी.
गाठीला बांधलेली आपली पुरचुंडी उघडतात ते आणि त्यात हे तहानलाडू-भूकलाडू असतात त्यांच्या साथीला...
मग प्रवासी ते लाडु खातात. प्रवासाचा शीणवटा जातो सगळा त्यांच्यामुळे. आणि परत नव्यासारखे होतात ते.
नव्या उत्साहाने परत प्रवास चालू राहतो होतो त्यांचा....

.... अशी, इतकीच काय ती त्यांची ओळख होती मला..  

आपलेच जुने शब्द जेव्हा आपलेच "तहानलाडू-भूकलाडू" होतात तेव्हा असंच काहीसं वाटतं..

(लिहणं गरजेचं आहे. कदाचित हा लाडु पुढे जाऊन कोणत्या तरी प्रवासात कामाला येईल...)

दोघं

भिजल्यामुळे अंगाला शुभ्र सुती कापड जागोजागी चिकटलेल्या स्त्रीचं अर्धनग्न painting जितकं आवडलं तितकंच लांबसडक बोटांनी काही हस्तमुद्रा करत असलेल्या आणि अर्धोन्मीलित डोळ्यांनी शांतपणे  हसणाऱ्या बुद्धाचं painting हि आवडलं.

मी त्या दोन paintings मधून बाजूला झाल्यामुळे त्या दोन paintings ने एकमेकांकडे बघितलं असतं तर ?

तर..

त्या स्त्रीने दुसऱ्या कपड्याने झाकपाक करायची धडपड केली असती कि बुद्धाच्या शांत चेहऱ्याकडे बघून ती तेही विसरून गेली असती?

निथळत्या शरीराकडे पाहून बुद्धाच्या पापण्या जराश्या का होईना किलकिलल्या असत्या का?