बादरायण संबंध --- घटनांचे एकमेकींशी असणारा, लोकांचा एकमेकांशी असणारा आणि स्वतःचा दुसऱ्यांबरोबर असणारा....
एकदा एका Academy winner actor चा हा video मित्राने पाठवला होता (seek to 4:44 min)....त्यात तुकारामांचा एक अभंग आहे.....
बरे झाले देवा निघाले दिवाळे ! बरी या दुष्काळे पीडा केली !!
भारी वाटलेला हा video तेव्हा.. भरपूर comments मारले होते सगळ्यांनी.............
पण .............पण आज काल काही सुचतच नाहीये लिहिण्यासारखं, मांडण्याजोगं.
सगळं diabetic , goody-goody सुचतंय पण तेही मांडण्यासारखं नाहीचे..
...काही सल नाहीयेत सध्या .....किंवा आहेत पण ते जरा झाकले गेलेत...
..चिडचिड पण नाही होत......निराशा आलेली राहत नाही जास्ती वेळ...blue-blue-black-black पण नाही वाटत आजकाल ....
Goodbye Blue Sky झालंय !
आतून काही भरूनही येत नाहीये....पण त्यामुळे सुचत नाहीये काहीच ... खुश आहे मी...
"The Kite Runner" मध्ये खालिद हुसैनी एक गोष्ट सांगतो ...
एकदा एका माणसाला एक जादूचा पेला सापडतो. त्या पेल्यात ढाळलेल्या अश्रुंचे मोती बनत. तो माणूस जरी गरीब असला तरी तो सुखी होता त्यामुळे क्वचितच अश्रू ढाळत असे.
पण मग त्याने स्वतःला दुःखी करण्याचे मार्ग शोधायला सुरुवात केली जेणेकरून अधिकाधिक अश्रू मिळतील आणि तो अधिकाधिक श्रीमंत होईल.
जशी जशी मोत्यांची रास वाढत गेली तशी तशी हाव ही..
गोष्टीच्या अखेरीस मोत्यांच्या ढिगारयावर बसून तो माणूस अगतिकपणे त्या जादूच्या पेल्यात आसवे ढाळत बसलेला असतो.
त्याच्या हातात रक्ताने भरलेला एक सुरा आणि कुशीत त्याच्या बायकोचं गळा चिरलेलं कलेवर असतं .....
..........तेव्हा भरून असायचो, अगदी काठोकाठ - सांडायच्या बेतात.... मग पेला ही शब्दांने भरून वाहायचा, माझ्याबरोबर.
मग
कधी कधी
त्यातले काही शब्दं मोती पण व्हायचे ....
मग ती रास वाढायची आणि हाव ही.
पण आज ?..............आज खूप दाटून आणलं तरी सुचेना. आवंढे गिळले , डोळे बंद केले, काय काय आठवायचा प्रयत्न केला. पण नाहीच ....
स्वतःलाच जखमी करून बघितलं, खपल्या काढल्या, ओरबाडलं स्वतःला. पण तरीही नाहीच सुचलं काही .
'त्याच्या'बद्दलची चीड हीच कितेक दिवस उभं रहायची ताकद होती. 'त्याच्या'कडे नजर भिडवून पाहायचो. बेरकी- न भिता.
कितीही झोडपलं तरी परत उभं राहायचो. स्प्रिंग म्हणायचो स्वतःला ... जितकी जास्ती तो दाबेल त्याहून जास्ती बळाने bounce back होणारी स्प्रिंग.......
... आणि आता ?
आता रमलोय मी इथे. वर बघून नजरेला नजर देण्यापेक्षा आजूबाजूला बघतो मी. 'आव्हान' तर विसरूनच गेलोय कुठे ठेवलंय ते.
रमतोय मी त्यांच्यात. छान बसून गप्पा मारतो त्यांच्याशी. उभं राहायलाच विसरलोय. इथेच मांडी घालून बसलोय 'आव्हानावर'... ....
माहितीये लिमिट आहे ही माझी. ती चिडचिड, तो राग, तो निषेध, नियतीला केलेलं आव्हान, त्यामुळे आलेलं अपयश-दुःख हेच कारण होतं या लिखाणाला.....
आता ते कारण झाकोळल गेलंय....
मग आता किती जखमा करू आणि कसा भरू हा पेला ?....
तुकारामांनी यासाठीच दुःख, कष्ट, पीडा मागितल्या होत्या का देवाकडे ?
आणि Kurt Cobain ही याच कारणासाठीच म्हणाला होता का -----------
Rape me,
Rape me, my friend !!!!
